یادداشت‌های فائزه جهانبخشی (8)

          بریت ماری شخصیت عجیبی بود برام اگر  هنوز ۱۵ ساله بودم اگر هنوز دچار این وسواس خورنده و دنبال نکردن چیز هایی که براشون آرزو داشتم به جونم نیوفتاده بود.
بریت ماری یه غریبه ی آشنا بود برای من ۲۵ ساله.
فکر کردن بهش ترسناکه اما انگار آدم از جایی دچار میشه به این سبک زندگی.
به اینکه احتیاج بقیه ارجح به احتیاجات خودت باشه.
جدای نظر بالا
کتاب قشنگی بود اما روند اول کتاب کند و یکم حوصله سر بر بود من شاید یکسال طول کشید تا تمومش کنم چون خیلی خیلی کم جذبم میکرد اوایلش.
تقریبا مثل مردی به نام اوه داستان از صفحاتِ بعد از نصف کتاب جالب میشه.
و اینکه من خودم رو مجبورررررر کردم که تمومش کنم.
میدونی مثل یه طلسم بود انگار که چون این بود زیاد نمیتونستم سمت کتابای دیگه برم.
خلاصه که تموم شد ،کتاب دیگه ای که این وضعیت و داره آنا کارنیناست برام‌.
برم خودمو مجبور کنم که اونم تموم کنم😄
        

          سلام بعد از مدتی 😁
توی این کتاب نمیدونم چی بیشتر از همه اذیتم کرد یا چی بیشتر از اون خوشحالم کرد.
اینکه واقعا این موضوع که شخصی وقتی چیزی رو از شما میخواد و تقریبا اطمینان داره به اون خواسته از سوی شما جواب مثبت نمیگیره شروع میکنه به اجرای محبت های افراطی نسبت به شما و بدترین و سخت ترین بخش اینه که شما قصد تغییر عقیده ندارید ولی اون شخص با اون کار شما رو تحت فشار میذاره و باعث آزار بیشتر میشه چه بسا در این موقعیت افراد دیگری که اطراف شما هستند رو هم وادار میکنه به خاطر محبت هاش شمارو تحت فشار بذارن و شما هیچوقت نمیتونید موفق به رو کردن نیت خصمانش بشید😅مگر اینکه اتفاقی بیوفته که خودش باعث لو رفتن خودش بشه.😮‍💨
بگذریم بحث بعدی موقعیت چالشیِ حبس در قالب دختر خوب بودنِ فانی پرایس بود که تا آخر داستان هم تفاوتی توش ایجاد نشد 🫠
و اینکه خوشحالم که اوضاع داستان درست شد
اما در آخر به شدت کم کاری شده بود
از خانوم آستن انتظار این پایان هول هولکی رو نداشتم
انگار که حوصلشون از نوشتن سر رفته بود.🥲
        

          کابوس،ترس ، وحشت ،اضطراب، تاریکی،سکوت،شلوغی،کثیفی،نا امیدی،خون،دود،آتش،زندان،گذرزمان،فریاد،مرگ مرگ مرگ
تمامیه ارتداد
و
امید و امید و امید
و شاید تنها کتابی که ترس و وحشتش را به جان حس خواهید کرد. 

        

          بچه که بودم کتاب دوست نداشتم همیشه ترجیحم فیلم و انیمیشن بود ولی یادمه اولین کتاب بزرگی که خوندم همین ارمیا بود که برای من که کلا کتاب خوندن و جز کتابای مدرسه نمی‌شناختم به کوب نشستن سر یه کتاب عجیب بود و ۲روزه تمومش کردم و واقعا و واقعا بهترین کتاب آقای امیرخانی روارمیا میدونم .فکر میکنم حدود ۴ یا ۵بار این کتاب رو خوندم کامل، و پراکنده خوانی هام رو هم بخوام حساب کنم میشه گفت ۱۴ ،۱۵ باری میشه ؛که تو مدرسه معروف بودم چون بعداز هر کتاب جدید یه دور چند صفحه از ارمیا میخوندم و بعد دنبال کتاب دیگه میرفتم.خلاصش که دنیایی داشتم با کتاب ارمیا هنوز هم گاهی پناه بردن بهش آرامش خاص خودش رو داره.
        

          خب خب کتاب بعدی هم به پایان رسید و میتونم بگم متفاوت ترین کتاب جین آستن برای من بود.
از نظر نوشتار،موضوع،کنجکاوی و حرص خوردن.
به شدت این سبک نوشته ی متفاوت و عجیب رو دوست داشتم.
تمام طول داستان کشش خوبی داشت.
اما 
یه اما ی بزرگ اینه که پایانی تقریبا تکراری مثل تمامی کتاب هاش داشت که این شاید امضای جین آستن روی کتاب هاش باشه.
و من به شدت از دست اون خانواده ی به خصوص حرص خوردم🤦🏻‍♀️
        

          از اونجا تقریبا توی خوندن کتاب های جین آستن خودم رو طرفدار سرسختی میدونم😅
این کتاب به نسبت عقل و احساس و به خصوص غرور و تعصب به نظرم خیلی روند کند و خسته کننده ای داشت و پرش های عجیبی که یک آن موضوع را کاملا تغییر میداد هرچند آن الیوت خیلی موجود درک شونده ای بود و زیاد از حد با اون همزاد پنداری کردم اینکه همه جای داستان برای شادی و خوب کردن حال و احساس همه کارکتر ها در تلاش بود و دلش نمی آمد حتی آن پدر و خواهر از خود راضیِ همیشه حق به جانب را ناراحت کند،اما آنقدر که انتظار داشتم به عنوان کتابی از آخرین کتاب ها پخته و تکمیل نبود . 
        

          زنده بودن زمان می‌برد. از همه‌چیز بریدن هم زمان می‌برد. «می‌خوام بخوابم.» مسئله این است که فردا دوباره باید به زندگی ادامه بدهد.
        

          (ما عشقی رو قبول میکنیم،که فکر میکنیم لیاقتش رو داریم!)