یادداشت‌های فرید محمدخانی (5)

          📚 "کاریزما ذاتی نیست؛ یک مهارت است!"

کم پیش میاد که کتاب هایی از این موضوع بخونم
اما این کتاب حرف برای گفتن زیاد داشت👌🏻
همه فکر میکنن ((کاریزما)) یک ((موهبت خدادادی)) برای عده ای خاصِ ؛ یا داری، یا نداری! اما اولویا فاکس در کتاب «افسانه کاریزما» با تحقیقات علمی و مثال های واقعی ثابت میکنه که کاریزما، یک مهارت یادگرفتنیِ—درست مثل رانندگی یا آشپزی!

چرا این کتاب رو پیشنهاد میدم؟ 
🔹 علمی اما کاربردی: برخلاف کتابای انگیزشی کلیشه ای، این کتاب تکنیک های اثبات شده روانشناسی رو آموزش میده.  
🔹 تمرینهای عملی: مثلاً چطور با "مکث های حساب شده" اعتمادبه نفس خودمون رو نشون بدیم، یا با "گوش دادن فعال" دیگران رو مجذوب خود کنیم.  
🔹 رفع باورهای غلط:  نیازی نیست **برونگرا** باشین تا کاریزماتیک به نظر برسین—این کتاب به شما یاد میده **با شخصیت اصلی خودتون** جذاب باشین.

خیلی از مباحث مفید دیگه ش رو نمیگم تا خودتون برید و بخونید. در کل اگر کسی دنبال شناخت کاریزما و تقویت اون باشه. حتما بهش این کتاب رو پیشنهاد میدم و نمره ی 9/10 رو به این کتاب میدم
        

          نظر من درباره کتاب «قدرت انضباط شخصی» اثر دنیل والتر:

 کتاب، کاربردی و روان هست. بدون پیچیدگی های علمی، راهکارهای عملی برای تقویت انضباط شخصی ارائه میده. تکنیک هایی مثل «قانون ۵ دقیقه» یا «تقسیم کار به بخشهای کوچک» واقعاً به درد زندگی روزمره میخورن و اجرا کردنشون ساده ست.  

نقطه قوت کتاب، زبان ساده و مثال های ملموسِ، اما اگر قبلاً کتاب های مشابه مثل «عادتهای اتمی» یا «خودت را تحت کنترل بگیر» را خونده باشید ، ممکنِ ایده های کاملاً جدیدی پیدا نکنید. با این حال، برای کسایی که تازه میخوان روی انضباط شخصی کار کنن، انتخاب خوبیه و خوندنش زمان زیادی نمیگیره. 

به طور کلی، اگر دنبال یک راهنمای سریع و عملی برای غلبه بر تنبلی و تقویت اراده هستین، این کتاب ارزش امتحان کردن رو داره! 📚✨  

پ. ن: کتاب زردی نیست و راهکارهای فضایی ارائه نمیده! 

نمره من: 7/10 

        

           "کوری؛ وقتی چشمانت باز است، ولی دنیا کور است"  

ساراماگو با بیرحمیِ یک دانشمند، آزمایشی ترسناک ترتیب میدهد: اگر ناگهان همه کور شوند، چه از انسانیت باقی میماند؟ پاسخ او تلخ است: "همان که همیشه بود، فقط حالا بی نقاب."  

("اما شاید این تاریکی، تنها راه دیدن نور درون بود...")  

این رمان همچون میکروسکوپی است که ذات جامعه را بزرگنمایی میکند. زن دکتر، ( منشأ امید برای من، نه با شمشیر که با بینایی اش میجنگد - و اینجاست که نویسنده میگوید: "بینایی واقعی، دیدن رنج دیگران است!"  

( "آیا این رنج، قیمت رستگاری است؟")  
ساراماگو میگوید جامعه بیمار است.  "اما شاید همین بیماری، درمان باشد." و کتاب بسته میشود، در حالی که چشمان خواننده برای همیشه باز شده است...  
        

          

📖 "صد صفحه در جهنمِ سفید..."" ( تا اینجا صد صفحه از این کتاب را مطالعه کردم) 
کتاب «کوری»ِ  ژوره ساراماگو  مثل قدم زدن در یک کابوس است؛ کابوسی که با هر صفحه، نفس هایت را تنگتر میکند، اما نمیتوانی از آن فرار کنی. در ((صد صفحه ی اول)) ، نویسنده با بیرحمیِ یک جراح، پوست از جامعهٔ به‌ظاهر متمدن برمیدارد تا نشان دهد زیر این لایه‌های نازکِ تمدن، چه حیوانِ گرسنه و ترسیده ای کمین کرده است.  

ساراماگو با جمله‌های طولانی و نفس‌گیر (و البته بدون نقطه ویرگول!) تو را در تاریکیِ این دنیا رها میکند، اما در همین ظلمت، چراغهای کوچکِ امید را هم روشن نگه میدارد: {زن دکتر} ، مثل یک قدیسۀ زمینی، تنها روشناییست که به آن چسبیده ام... و هر بار که فکر میکنم همه‌چیز تمام شده، او مرا غافلگیر میکند.  

این کتاب نه دربارهٔ «ندیدن» که دربارهٔ {چیزهاییست که نمیخواهیم ببینیم}  است: ترس هایمان، خودخواهی هایمان، و شاید هم آن ذرۀ کوچک شجاعت که فقط در تاریکی میدرخشد.  

✨  خواندن «کوری» مثل خوردن یک قاشق عسلِ آغشته به خردل است—شیرین و جانسوز!  
        

          قلم نویسنده:
ژان تولی با نثری تند، تصویری و آغشته به طنز سیاه ، وحشت این رویداد را بی پرده روایت میکند. ترکیب خشونتِ صریح با کنایه های تلخ، سبک او را منحصربه فرد و هولناک میکند.  

عمق تراژدی:
اتفاق اوتفای نه فقط یک جنون، بلکه نمایشِ سقوط انسانیت در هیجانِ جمعی است. تولی نشان میدهد چگونه ترس و شایعه میتواند جامعه را به وحشیگریِ محض تبدیل کند.  

توصیه بنده به خوانندگانی که روحیه ی حساسی دارن:
اگر روحیهٔ آسیب پذیری دارید، این کتاب را نخوانید! 
صحنه های شکنجه،  و توصیفات روانیِ تاریک میتواند آزاردهنده باشد. تولی بدون ملاحظه، سیاهیِ ذهن بشری را نشان میدهد.