یادداشت‌های محدثه گریوانی (7)

          تقصیر خودته خانم عطایی. توقع ما رو بالا بردی :)
ما به «کور سرخی» شما رو می‌شناسیم. متاسفانه این کتاب با کورسرخیِ عزیزمون که هیچی! با «چشم سگ» هم خیلی فاصله داشت.
موضوع کاملا جدیده. شیوه‌ی روایتش هم ویژه‌ست.
ولی شخصیت اول داستان خیلی حرف می‌زنه!
این گرفتاری مخاطب بین حرف‌های ذهنی راوی، اتفاقات حال و گذشته، در نهایت خسته‌ش می‌کنه.
یعنی انقدر هی می‌ری و میای که یه جاهایی سرگیجه می‌گیری!
        

          تو این کتاب، بیشتر از مطرح کردن مسائل بصورت تئوری فعالیت‌های مربوط به جنبه‌های مختلف هوش هیجانی رو می‌بینید.
قابل اجرا بودن فعالیت‌ها، آسون بودنشون و کوتاه بودنشون راه رو برای بهونه آوردن می‌بنده.
من از خیلی از فعالیت‌ها ایده گرفتم تا تو کلاس‌هام اجرا کنم. 
        

          اگر صفحه‌ی آخر کتاب سال یادداشتش را نمی‌دیدم، باز هم کاملا قابل حدس بود که در  چه دوره‌ای نوشته شده.
به این دلیل که پر بود از شعارها، حرف‌ها و ادعاهایی که دهه شصت در رسانه‌ها و مطبوعات رواج داشت.
تو گویی مجموعه‌ای از سخنرانی‌ها و روضه‌های آن سال‌ها در قالب یک داستانِ کم‌منطق!

        

          داده‌ها خوب و جذابه.
محتوا دل‌پسنده.
منتهی روایت‌ها اونقدری گیرا نیستند که توقع داشتم.
یا انتظار من زیاد بوده یا پژوهشگر بودن خانم تجدد بر نویسنده بودنشون غالب شده.
        

          مثل تمام آنچه که از دولت‌آبادی خوانده‌ام.
پیچیده، سیال، دلچسب و خواندنی
        

          چقدر از خوندن این کتاب لذت بردم!
از اون کتابایی بود که نمی‌تونستم زمین بذارمش.
تلاش نویسنده برای خلق یک روایت روان و جذاب از زندگی الکساندر و فلیکس آقایان  در لابلای حادثه‌های تاریخی و سیاسی مهم، واقعا ستودنی بود.
اگه بخوام یه نقدی بکنم، درهم تنیدگی اسم‌ها و وقایع در چندصفحه‌ی اول کتاب شاید برای بعضی‌ها سنگین باشه؛ این چرخش ناگهانی از پرونده‌های فلیکس و بازگشت به دوران آقایانِ پدر(الکساندر) هم یه مقداری شوکه‌کننده‌ست که اون هم می‌تونه برای برخی جذابتر کنه داستان رو و برای برخی نه!
        

          با متن پشت جلد، توقعم از کتاب خیلی بیشتر بود!
تصور می‌کردم قراره یک کتاب داستان بخونم. کتابی که توش ماجرای خاصی دنبال می‌شه و طی اون ماجرا، نقش اول داستان که دختری با معلولیت جسمیه در موقعیت‌هایی قرار بگیره که جهان رو از دید خودش نشون بده.
ولی شارون ام.دراپر ترجیح داده بود این حرف‌ها و انتظارات بچه‌های خاص رو جور دیگه‌ای به تصویر بکشه.
اون یه «آرمانشهر»  برای این بچه‌ها خلق کرده که در قالب یک اردوگاه ظاهر می‌شه و تقریبا تمام ۲۹۵ صفحه، روزنگار ملودی(نقش اصلی کتاب) در این اردوگاهه.
.
.
در هرصورت، این کتاب برای دغدغه‌مندهای این‌حوزه، خانواده‌هایی که بچه‌های معلول دارند و خود این بچه‌ها می‌تونه مفید باشه.