یادداشت‌های عسل ولی‌اللهی (7)

          نقاشی‌هاش جالب بود ولی متنش نه. به‌ نظرم برای فهم کودکان پیچیده‌ست.
        

          مثل روندن تو جاده‌ی بی‌چاله و سرعت‌گیر، خوندنش روان و پر از لذت بود.
        

          مدتی از تموم کردن این کتاب می‌گذره و من هنوز نمی‌دونم که آیا واقعاً کتاب خوبی بود یا چون من کتاب‌های خوبِ کمی خوندم فکر می‌کنم که خوب بود؟
        

          برام خیلی دوست‌داشتنی بود و از خوندنش خیلی لذت بردم و یه‌طورایی می‌خواستم که تموم نشه و برای همیشه ادامه‌دار باشه. به‌نظرم برای کودکان رو‌ به نوجوان می‌تونه مناسب باشه چون متن روانی داره و داستانش هم ساده، جذاب و سرگرم‌کننده‌ست. ( اگر خواستید بخونید مطمئن بشید که قبلش تام سایر رو خوندید.)
        

          نمایش‌نامه‌ی دوست‌داشتنی‌ای بود، دقیقاً مثل شخصی که ازش هدیه گرفتم. یک روایت از نابینایی در عین سلامت کامل بینایی. انگار از اول می‌دونی که چی پیش میاد، ولی نمی‌دونی که چه‌طور. آروم پیش می‌ره، انگار که بهت می‌گه: "می‌دونم دوست داری بدونی آخرش چی می‌شه ولی عجله نداشته باش؛ تضمین می‌کنم که بفهمی، هرچی نباشه برای همین این‌جایی." جلدش رو هم دوست دارم؛  به نظرم به حال‌وهوای داستان میاد. بسیار مشتاق‌ ام که روزی تئاترش رو ببینم.