یادداشت‌های شب (6)

          نمی‌دونم چرا معمولا بعد از اتمام کتاب‌ها حرفی ندارم که بزنم اما پر از کلمه‌م...
ولی داستان پر کشش و جذابی داشت؛ خوندنش رو توصیه می‌کنم. کاش پایان داستان باز نبود و کاش می‌فهمیدم زندگی تسوکورو چی شد...
        

          یک نفس سر کشیدمش. خواندنی، جذاب و برای مایی که روزای جنگو گذروندیم، حواس پرت کننده از اونچه بیرون گذشته، بود. دوستش داشتم منتها داستانش و دیوونگی یکی از شخصیت‌ها و حرفای اون دیوونه منو یاد کتاب من اوی امیرخانی انداخت. 
        

          داستانش که چیز خاصی نداشت و خیلی گیرا نبود. برعکس جلد اولش "ما تمامش می‌کنیم" هم، ترجمه افتضاحی داشت. انگار با گوگل ترنسلیت ترجمه شده و نهایتا یه دستی روش کشیدن. ترجمه ماشینی، افتضاح و داستان خراب کن.
        

          کتاب ترجمه فوق العاده روانی داشت. از خانم ساناز کریمی بابت تبحر و مهارتشون در ترجمه تشکر می‌کنم. انصافا "مترجم" هستن. کاش جلد دوم این کتاب رو هم خودشون ترجمه می‌کردن، ترجمه جلد دوم کتاب انقدر افتضاحه که جدا کامنت گذاشتم براش و کاش هر کسی انگلیسی بلد بود فکر نکنه میتونه مترجم باشه.
در کل این کتاب برای همدلی با قربانیان خشونت خانگی مفیده. (اما نمیشه نگفت که خود داستان شبیه رمان‌های زرد میم مودب‌پور نیست.) تکرار الگوهای رفتاری و چرخه‌ی خشونت رو هم تا حد خوبی نشون داده و سعی بر آگاه سازی افراد داشته. البته که از صمیم قلبم امیدوارم هیچکس تا این حد تحت خشونت نباشه.
        

          قافله‌ی عمر هست و حوصله اش نیست
کیست که با زندگی کنار نیامد...؟