یادداشت‌های جوجوی بیخیال... (10)

          من یه نسخه ی دیگه رو خوندم که از نشر پرتقال بود به جز ۴۰  ۵۰ صفحه ی آخر بقیه اش کلا توی انیمه نبود و خیلی قشنگ بود و یه سری جاهاش لباس هاشون رو سانسور کرده بودن اگه انیمه اش رو دوست داشتید حتما مانگا رو هم بخونید چون کامل تره و واقعا ارزش خواندن رو داره
        

          توی مانگا بخش های بود که توی انیمه حتی یه اشاره هم بهش نشده بود و کاملا حذف شده بود خوشحالم که علاوه بر انیمه مانگاش رو هم خوندم
        

          خیلی قشنگ بود و یه سری بخش هاش با انیمه فرق داشت اما توی روند داستان فرقی ایجاد نمی‌کرد به نظر من مانگاش قشنگ تر بود
        

          خیلی قشنگه آخرش اشکم در اومد اینکه در شرایط سخت هم بتونیم از لحظه ی حال لذت ببریم و ریسک پذیر باشیم قدرت زیادی میخواست و جوری که روفوس در همه حال کنار متیو موند خیلی دوست داشتنی بود نشون میده که دوست های خوب نیازی به نگه داشتن ندارن و با خواست خودشون کنارت میمونن
        

          توصیف های خوبی که داشت باعث میشد آدم کاملا وارد فضای داستان بشه و به نظرم پایانش خیلی جالب بود
        

          داستان خوبی داشت اما نه به اندازه ای که انتظار داشتم و آخراش یکم برام خسته کننده شد
        

          با این کتاب درک کردم که ناراحت بودن هیچ مشکلی نداره حتی اگه برای چیزای کوچیکی باشه فقط باید یاد بگیریم که چجوری با احساساتمون کنار بیایم
        

          نوشته های پر مفهوم و نقاشی های چشم نواز کتاب آدم رو به فکر فرو میبره
        

          چون از زبان کسی که هیچ آشنایی ای با دین ما نداشت گفته شده بود و نشون میداد که توی بقیه کشور ها راجب دین و کشور ما چه فکری میکنن خیلی جالب بود و آدم رو تا حدودی با فرهنگ کشور ژاپن آشنا میکرد 
        

          نوشته ی کتاب خیلی بینظیر بود و وقتی وارد خط داستانی می‌شدی نمیتونستی ازش بیرون بیایی و تا آخرین لحظه هیجان و لذت توی این کتاب موج میزد جوری که آدم رو وادار به خواندن ادامه اش میکرد خواندن کتابش خیلی بهم حال داد و برای مدتی از دنیا ی خودم دورم کرد