یادداشت‌های رضا جوان (7)

          دوستانی که کتاب جنایات و مکافات رو خوندن احتمالا قبول دارن که شخصیت پردازی نویسنده عالی بوده، بنظرم شخصیت پردازی آقای مهرداد صادقی در سری کتاب های ``آبنبات`` حتی از اون کتاب هم بهتره به خصوص برای ما ایرانی ها که اسامی و حتی داستان ها بسیار آشناست. 

        

          متن خوبی داره، کوتاه هست و میشه تو کمتر از یک ساعت مطالعه کرد، بخصوص اولاش که زندگی دو تا بچه رو مقایسه میکنه و نشون میده شرایط تولد چه تاثیری بر زندگی هر فرد میزاره بدون اینکه خودشون درش دخیل باشن.
        

          کتاب با زبان طنز نوشته شده و بدون خستگی میشه کتاب رو مطالعه کرد. 
اما نکته جالب در مورد کتاب:

نویسنده ذهنی بسیار خلاق در تصویر سازی و پر و بال دادن به اتفاقات داره. 

نویسنده بدون لودگی و شوخی های مسخره تونسته لحظات بسیار طنزی رو خلق کنه.

علاوه بر این یک اتفاقی تو صفحه مثلا ۵۰ میوفته اما نتیجه اونرو تو صفحه ۱۵۰ میبینیم، و نویسنده از همون اتفاق به عنوان یک سرنخ در صفحات دیگه استفاده میکنه؛ چنین هنری در نوشتن واقعا در نویسنده های کمی دیده میشه.

با خوندن این کتاب هم از کتاب لذت میبریم هم از توامندی بسیار بالای نویسنده.
        

          کتاب، متن شبیه کتاب های رابرت گرین داره ولی به پختگی و غنی بودن کتاب های رابرت گرین نیست. بیشتر برخی از رفتارهای دیکتاتورها رو با زبانی طنز بیان میکنه که خوندنش خالی از لطف نیست.
        

          فیلم پدرخوانده خیلی خوب و عالی ساخته شده.
حالا کتابش از فیلمش هم بهتره. ترجمه هم حرف نداره.
        

          متن بسیار ضعیف، پیوسته نوشته نشده.

بی دلیل از کلمات  غیر مرسوم در مکالمات روزانه استفاده شده.
        

          با خوندنش متوجه میشیم پرفسور حسابی چه تاثیر بزرگ بر جامعه علمی ایران داشته.