یادداشت‌های wisteria (4)

          چیزهای تیز از اون کتابایی بود که از همون اول جذبم کرد. فضای تاریک و خفه‌کننده‌ی شهر، زخم‌های گذشته و رازهای خانوادگی همه‌اش جوری روایت می‌شدن که نمی‌تونستم زمین بذارمش. شخصیت کامیل برام خیلی خاص بود؛ زنی پر از زخم‌های روحی و جسمی که بین شکنندگی و سرسختی گیر کرده، ولی با وجود همه‌ی دردهاش، شجاعتش برای رو‌به‌رو شدن با گذشته ستودنی بود.
تنها چیزی که باعث شد نمره کامل نگیره، ریتم کند بعضی بخش‌ها بود، وگرنه تجربه‌ی عمیق و فراموش‌نشدنی‌ای بود.
        

          خب بالاخره تموم شد. 
کتاب سایه‌های میان ما تلاش می‌کنه دنیایی پر از راز و تنش بسازه، ولی متأسفانه این دنیا خیلی ملموس یا واقعی به نظر نمی‌رسه.

 بعضی شخصیت‌ها با انگیزه‌ها و واکنش‌های قابل درک نوشته شدن و گاهی دیالوگ‌ها و تعامل‌ها کشش زیادی برای ادامه دادن اینجاد میکنن ، اما روایت گاهی کند و کشدار می‌شه و بعضی جاها آدم حس می‌کنه نویسنده می‌خواسته داستان رو پیچیده‌تر از حد معمول نشون بده.
شخصیت اصلی داستان یک ویلنه. که خب ایده تقریبا جدیدیه. 

به طور کلی، خوندنش سرگرم‌کننده‌ست و ساعت ها می‌تونه توجهت رو جلب کنه، ولی تجربه‌ی خوندنش به اندازه‌ای که بخوای به همه توصیه‌ش کنی نیست.
امتیاز من : ۳ از ۵
        

          انقدر که سنگدل رو دوست داشتم، همزمان حرص هم خوردم. 

داستانش مثل یه قصه‌ی کلاسیک شروع میشه، پر از شیرینی و رویا، ولی کم‌کم همه‌چیز تاریک و تلخ میشه. مسیر کاترین از یه دختر پر از آرزو تا کسی که اسمش رو به عنوان ملکه قلب‌ها می‌شناسیم، هم قشنگه هم دل‌خراش.
جالبیش اینه که از اول کتاب میدونی تهش چی میشه و بازم شوکه میشی. 

بعضی جاهاش ریتم کند بود و حس کردم نویسنده کمی بی‌خودی کش داده، ولی وقتی به اوج رسید… هم دلم شکست، هم از قلم ماریسا مایر لذت بردم. پایانش دقیقا از اوناییه که حتی بعد از بستن کتاب، هنوز یه مدت سنگینی‌ش رو حس می‌کنی.

برای منی که عاشق سرزمین عجایبم ؟ ۴ از ۵.