یادداشت‌های الهه نجف پور (6)

          برای من که ایشی گورو جزو نویسندگان محبوبمه، بازمانده روز بهترین اثر ایشی گورو نیست؛ داستان به شدت جذاب و‌ گیرا است؛ نقطه‌های اوج و عطف بسیاری داره که مخاطب رو غافلگیر می‌کنه. اما درخشان‌ترین کیفیت این کتاب برای من ترجمه نجف دریابندریه، ترجمه به شدت روان و قابل فهمه و در عین حال آیینه تمام‌نمای زبان محدود و دربند استیونز پیش‌خدمت.
        

          این‌که ما معمولا با کتاب‌هایی از این دست هم‌ذات‌پنداری داریم به تجربه مشترک ما با نویسنده برمی‌گرده. اما جذابیت روح پراگ برای من بیشتر از جستارهای پراکنده‌ش درباره حکومت‌های توتالیتر و نقدهاش به سوسیالیسم، به‌واسطه بخش‌های اول و چهارم کتاب بود. بخش اول که مهارت بالای کلیما با کلمات و ادبیات تو روایت تجربه زیسته‌ش رو نشون می‌داد و بخش چهارم که تحلیل و تفسیرهای پیچیده و پرکششی از چند اثر کافکا رو بیان می‌کرد. 
کلیما تو هر چهار بخش کتاب، پیوسته گریزهایی می‌زنه به زوال تمدن و واضحا این مسئله مهم‌ترین دغدغه‌شه.
        

          موضوع کتاب و دغدغه‌ای که بهش پرداخته شده جالب و جدید بود. نگاه نویسنده در خصوص این مسئله غالبا تاریخیه و من به شخصه ترجیح می‌دادم با رویکرد موضوعی بهش پرداخته بشه.
در مورد ترجمه هم با توجه به این‌که تکست زبان اصلی کتاب سنگین و تخصصیه، می‌شه تا حدی چشم‌پوشی کرد و به جای ترجمه افتضاح، بگیم که ترجمه نسبتا بدی داره.
        

          این کتاب بدترین تجربه‌م از کتابخونی بود و یه دلیل دیگه که چرا با گلستان‌ها بدفازم. پر از ادعاهای صدمن یه غاز، خودبرتربینی و ریا. جدا از این‌که نثر سخت گلستان اصلا مورد پسند من نبود حداقل.
        

          این کتاب رو چندماه پیش تو روز تولد دکتر سوس خوندم و الان این‌جا دیدمش، این یادداشت رو به‌عنوان توصیه می‌ذارم این‌جا که هروقت حوصله کردید، این کتاب جادویی رو بخونید و یادتون باشه که درد هست، گم شدن هست، اما امید و راه‌ها و همه چیزهای بهتری که قراره ما رو پیدا کنند هم هستند.