یادداشت‌های sh._._yazdani (5)

          بین کتاب های خانم اسعد بلند دوست این رمانو بیشتر از همشون دوست داشتم و از اینکه داره تموم میشه دلم گرفت .  اضطراب و استیصال و ترس و امید و ناامیدی زهرا رو  لمس کردم . تا لحظه آخر با هول و ولا کتابو خوندم  .
سلیقه شخصیه ولی از اینکه تو کتاباشون یه جورایی سر و کله شخصیت های دیگه رماناشون پیدا میشه خوشم میاد.
        

          نثر روان و طنز به جا و لهجه زیبای بجنوردی و شیطنت های شخصیت اصلی و درس هایی که با ظرافت تمام توی داستان گنجانده شده بود عالی بود باهاش خندیدم  ناراحتیاشو ناراحت شدم و درآخر  برای مادرانی که سالها منتظر خبری از بچه هاشون بودن غصه خوردم
        

          اوایل کتاب از امیر بدم میومد ولی نگاه امیر به حسن نگاهی بود ریشه در فرهنگ و سنت هاشون ولی رفته رفته سعی کردم به امیر حق بدم بابت نگاهی که به حسن داشت  ناخودآگاه تو هم با جریان رودخونه همراه میشی هر چند دلت نخواد . در ادامه با امیر همسفر شدم تا سن فرانسیسکو از اونجا به کابل و دیدن سهراب .
امیر بالاخره  با وجود سهراب تونست پوسته ای که سنت دورش کشیده بود بشکنه و نگاهی ورای سنت و هزاره بودن و پشتون بودن به آدما پیدا کنه . 
        

          فوق العاده بود کشش داستانی خیلی خوب بود.
 روایت گری آقا جمال عالی بود من با خوندش انگار اونجا زندگی کردم توصیفاتشو دوست داشتم😍
        

          به توصیه استاد زبانم شروع به خوندنش کردم زیاد نتونستم باهاش ارتباط بگیرم😐 کشش داستانی خوبی نداشت.
یه جورایی زیادی معمولی بود  به زور سعی داشت ادبیات و کهن الگو ها و عقده ادیپ فروید رو به صورت ناشیانه جمع کنه .