یادداشت‌های Zahra Gasemi (6)

          آه خب، این سری کلا خیلی متفاوت بود برام، از هر 
کتابی که خوندم و فانتزی در فانتزی ای بود برای خودش. فکر می کنم شعبده باز بودن بیشتر شایسته 
ی خانوم ورزیه. جوری که داستان رو پیش می برن، اصلا نمیشه تشخیص داد که تو صفحه ی بعدی چی قراره رو کنن. هر دفعه ای که سعی می کردم یکی از اتفاقات آینده رو حدس بزنم شکست میخوردم و تکرار شدن این اتفاق نه تنها باعث ناراحتی م نبود بلکه باعث می شد بیشتر جذب داستان بشم، و اینطوری بود که تمومش کردم.
اکثرا داستان های فانتزی، یه بازتابی از واقعیتن که به نویسنده کمک می کنن فضای فکری خودشو به خواننده نشون بده و درک خودشو از جهان اطرافش به اشتراک بگذاره. هرچند که اون گونه ای که اسمش یادم رفته_ و اسم درازی هم داشت_ به نظرم نماینده ی انسان در آینده های دوره، ولی من نتونستم چیزی از اون موجودات آزار دهنده _ که فکر می کنم پشمالو هم بودن_ سر دربیارم. انسان های گذشته یا انسان های 
 متعصب و خشن؟ این تنها حدسیه که در موردش دارم.
در پایان اینو هم اضافه می کنم که، بعضی جاهای داستان، توصیفی که از مکان شده بود برام مبهم بود و فکر می‌کنم می‌شد که بهتر باشه، ولی خب هیچ اثری بی‌نقص نیست و چون منم یه انسان بی نقص نیستم، می تونم عاشق چیزهای ناقص باشم.

        

          
آثاری که در مورد جنگن کم نیستن. حتی منی که خیلی سراغشون نمیرم به جرئت می تونم بگم که حدود بیست تا از همچین آثاری رو  خونده م یا دیده م. از هر نظری جنگ یه فاجعه ست ، فاجعه ای که آدمی بر سر خودش نازل می کنه و. تمومی هم نداره. حالا در این شرایط دشوار ، چی به سر بچه هایی که باید شاد ترین و آروم ترین دوران زندگیشون رو سپری بکنن میاد؟ اونا باید با روی پست بشر آشنا بشن ، هر روز تو ترس و وحشت برای زنده موندن تلاش کنن و هر چیزی که این شرایط براشون رقم میزنه بپذیرن، در حالی که زندگی ای که میشناختنو از دست دادن و تو دنیای بی‌رحم آدم بزرگا سرگردونن.
همچین  اتفاقی برای سوفی و هیو ی داستان ما هم  افتاده. حالا اونا تو یه کشور جدیدن ، در کنار فامیلایی
 که نمی شناسنشون و بدون  والدینشون که اونا رو توی خطر جا گذاشتن.
ولی زندگی همیشه هم اونقدر بی رحم نیست و اونا در نهایت همدیگه رو دارن. آدمایی که زخم هایی دارن، در کنار هم می مونن تا به هم کمک کنن و مرهمی بر زخم های همدیگه باشن تا در نهایت، خورشید باز هم از پشت ابرا بیرون بیاد.
خب کتاب خوبیه. در حد متوسط، برای کسی که خیلی منطقی بررسیش میکنه .داستان به حدی کشش داره که حوصله تو سر نبره و به قدری خوب هست که یه بار بخونینش، اگه که یادداشتم باعث شدحس خوبی بهش داشته باشین.
        

          اگه  یه بچه ی بزرگی، پیشنهاد می کنم از دستش ندی.
        

          من نسخه الکترونیک این کتابو خوندم و خب اون موقعی که می خوندمش واقعا جذبم کرده بود. یادمه که تا تمومش نکردم گوشیو زمین نذاشتم. ولی برام عجیب بود که چرا طوری به نظر میرسه که فقط من خوندمش؟ داستانش، نمیگم که یه شاهکاره، ولی استانداردهای لازم یه داستان خوب رو رعایت کرده و همه چی تو داستان سر جاشه. کج فهمی نداره، روانه و شخصیتاش قابل دنبال کردنن. پس چرا در حد یه سری داستانای نسبتا معمولی که خیلی  اسمشونو می‌شنویم قرار نمی گیره؟ چرا تو قفسه کتابخونه شهر نداریمش؟
        

          آرزو های بزرگ جزو اولین آثار کلاسیکی بود که "خوندم" و کلا یه خورده ژانر کلاسیک برام غیرقابل درک بود. من به داستانای فانتزی بیشتر علاقه داشتم. ولی آقای چارلز کاری کرد که بخوام  بیشتر سراغ آثار کلاسیک برم و الان میتونم بگم که، این ژانر از ارزشمند ترین ژانر های ادبیاته، یا حداقل برای من اینطوره.