یادداشت‌های صالح ملک (8)

          چرا به جای این‌که چیزی نباشد، چیزی هست؟ 

نویسنده سعی می‌کنه با دو نگاه میکروسکوپیک و ماکروسکوپیک توجه ما رو به جهان مادی جلب کنه. از طرفی با ریزشدن در دنیای اتم‌ها و از طرفی دیگه با دورنگاهی به کیهان‌شناسی و زیبایی‌ها و اسرار اجرام آسمانی. 
نجوم، فیزیک کلاسیک، کوانتوم و اختراعات و اکتشافات این حوزه‌ها، تقریبا حجم اصلی کتاب رو تشکیل میدن. گاهی چند صفحه‌ای خیلی تخصصی میشه و دوباره به مسیر اصلی کتاب که آشنایی نگاه مخاطب با دنیای شگفت‌انگیز اطرافمونه، برمیگرده. 
همچنین از محتوای فلسفی این کتاب در کنار محتوای علمی اون نمی‌شه چشم‌پوشی کرد. مثلا در جایی به خالی بودن بیش از ۹۹.۹۹ درصد حجم اتم اشاره میشه و نقل قولی از فیلسوف، ویلهلم لایب‌نیتس رو در ادامه‌ش میاره که میگه:  چرا به جای این‌که چیزی نباشد، چیزی هست؟!

علی‌رغم اینکه بعد از دیدن عنوان کتاب تصورم محتوای علوم انسانی بود، اما در کل از خوندنش لذت بردم و می‌دونم این کتاب برای هر ذهن کنجکاو و عاشقی جذاب و مفیده.
        

          طنز موقعیت با قلم و شگرد خاص سروش صحت

کتابیه که شامل روزمرگی‌های نویسنده تو تاکسی‌سواری‌هاشه بین سال‌های ۹۰ تا ۹۹. با توجه به بعضی مکالمات داخل خود کتاب، ظاهرا صحت تعداد بیشتری از این روزمرگی‌ها رو در اون سال‌ها توی یکی از روزنامه‌ها منتشر می‌کرده و کتاب حاضر، منتخبی از اون نوشته‌هاست. داستان‌ها حداکثر ۲ صفحه‌ن. عموما طنز موقعیت با قلم و شگرد خاص سروش صحت که خوندنشون لبخندی رو به همراه داره‌. گاه همراه با قهقهه و گاهی تلخند، و در مواردی یک فضای سوررئال که یا کاملا ساخته‌‌ی ذهن نویسنده‌ست یا اغراقی از موقعیت رخ‌داده‌. خوندنش می‌تونه لحظات شیرینی رو براتون بسازه و ساختار کتاب خوندنش رو بسیار آسون می‌کنه. داستان‌ها صمیمی، ایرانی و مبتنی بر جامعه‌‌ی متوسطه. بنظرم هدیه‌ی مناسبیه برای آدم‌هایی که دوسشون داریم اما شاید خیلی حوصله‌ی خوندن داستان‌های طولانی یا رمان رو ندارن. 
        

          بریده ۱:
"زندگی متاهلی و پدر و مادری، غنایی بیشتر از زندگی‌های مجردی و عقیم دارد. انسان به آن نسبت که از لحاظ جسمی و روانی، به آن موجودی که خودش را جزئی از آن می‌داند یاری می‌رساند، احساس ارزش و اهمیت می‌کند. ما که برتر از آنیم که به گروهی تعلق داشته باشیم، مایی که عاقل‌تر از آنیم که ازدواج کنیم یا زیرک‌تر از آنیم که بچه‌دار شویم، زندگی را خالی و بیهوده می‌یابیم و حیرت می‌کنیم که زندگی اصلا معنایی داشته باشد. ولی از پدر پسرها و دخترها بپرسید که معنی زندگی چیست؟ و او خیلی ساده جواب می‌دهد: سیر کردن شکم خانواده‌ات"
        

          بریده ۱:
"مونتنی، مثل اپیکور، دوستی را مولفه‌ی ضروری خوشبختی می‌دانست: 
به باورِ من، شیرینی مصاحبت رفیقی مناسب و دمساز هرگز به ضرر کسی تمام نمی‌شود. آه! یک دوست! چقدر این قضاوت دوران باستان درست است که معاشرت با کسی گواراتر از عنصر آب و ضروری‌تر از عنصر آتش است."
        

          بریده ۱:
"اگر ستاره‌شناسان سیاره‌ی دیگری کشف کرده بودند که در آن حیات وحود داشت، مردم پاک دیوانه می‌شدند؛ اما به خود اجازه نمی‌دهند از سیاره‌ای که متعلق به خودشان است، شگفت‌زده شوند!"

بریده ۲:
"پدر پرسید: در مدرسه به شما چه یاد می‌دهند، هانس توماس؟
جواب دادم: ساکت نشستن. و این کار آن‌قدر مشکل است که برای یادگرفتن آن، سال‌ها وقت صرف می‌کنیم!"

        

          بریده ۱:
"آن‌هایی که در تنهایی زندگی می‌کنند، تصور درستی از خودشان ندارند و در داوری کارهایی که کرده‌اند به راه اغراق می‌روند و در داوری صدماتی که متحمل شده‌اند نیز به‌همچنین. ما محتاج نگاه دیگران هستیم که به ما دوخته شود‌. اشلی کوپر می‌نویسد: انسان‌ها در برابر تنهایی عاجزتر از همه‌ی موجودات دیگر هستند."
        

          بریده ۱:

"نوع دیگری از تسلی وجود دارد که یقین بدانید بسیار متداول است، تسلایی که بایست هر لحظه بر لب‌ها و در دل‌هایمان جاری باشد، تا به یادمان بیاورد همه انسانیم و به همین حکم، همیشه آماج تیر سرنوشت هستیم. بر ما نیست که از زندگی تحت شرایطی که از بدو تولد با آن روبه‌روییم سر باز زنیم و بر ما نیست که چنین ناشکیبا از مصیبت‌هایی که با هیچ احتیاط و آینده‌نگری‌ای نمی‌توان از آن‌ها اجتناب کرد، برنجیم. باید آنچه را بر دیگران نازل شده به خودمان یادآوری کنیم، به خودمان القا کنیم که آنچه بر سرمان می‌آید، چیزی جدید نیست."

        

          بریده ۱:
"سال‌ها گذشت تا باور کنم در این گوشه از کره‌ی خاکی هیچ آرامشی بدیهی نیست‌. تقدیری تلخ، خاک این ناحیه را فرا گرفته است که در بازی تلخش هر لحظه ممکن است به ویرانه‌ای بدل شود، حتی اگر سرزمین زایش باشد و صلح، حتی اگر زیبایی آدم‌هایش توصیف ناپذیر باشد. نقشه‌های جهان پیش چشمم راه می‌روند. خاور نزدیک، خاور میانه، و حالا انگار تمام جهان. هیچ جای دنیا هیچ چیزی بدیهی نیست. تاریخ همان قدر که سرِ جلو رفتن دارد، توانِ عقب‌بازگشتن هم دارد. این همه جلو رفته‌ایم و این همه عقب‌گرد کرد‌ه‌ایم. می‌ترسم از گم‌کردن و از دست دادن و عقب‌گرد کردن. می‌ترسم و از ترس جز روایتی خراب و ویران زاده نمی‌شود."