یادداشت‌های somayeh dorsareh (8)

          در دنیایی که دورویی تزویر  ریا  و خودخواهی حرف اول را می زند و انسان ها فقط بر اساس‌ ثروت ، موقعیت خانوادگی و منافع فردی به هم احترام می گذارند فردی زندگي می کند که با همه مهربان است همه انسان ها را برابر می‌داند  از خطاهای ديگران چشم می پوشد و در هر واقعه ای بدون ترس و بدون هيچگونه مصلحت‌ اندیشی نظر خود را بیان می کند  گویی در دنیای گذشته نیز مانند دنيای امروز خوبی کردن بی چشم داشت به انسان ها حماقت طلقی می شود 
        

          تنها چیزی که انتظارش را می کشید اندوه خوابیدن و برخاستن و نفهمیدن زندگی بود، دانستن اینکه زندگی روزی از او خواهد گریخت ، بی آنکه بداند اصلا چه شد که به او زندگی بخشیدند و چه شد که زندگی را از او دریغ کردند ...
        

          آیا  قرار است پس از این زندگی ام به طور معجزه آسایی عاری از درد و رنج و ناامیدی ، اندوه ، دل شکستگی ، مشکلات،  تنهایی و افسردگي باشد؟ البته که نه ! 
اما آیا میخواهم زندگی کنم ؟
آری ! آری ! 
هزاران بار، آری !
        

          همواره‌ دلایل بسیار درستی وجود دارد که چرا دچار اندوه هستیم 
موضوع این است که به خودمان  اجازه نداده ایم که این غم ها را حس کنیم ، زیرا بار مفروضاتی نامنصفانه بر دوشمان سنگينی می کند،  مفروضاتی که برای ما تعیین کرده اند احساس غم و اندوه نسبت به چه موضوع هایی درست و به هنجار است و نسبت به چه موضوع  هایی نادرست و غیرعادی  است ‌
        

          آه، انسان چنان موجودی فانی است که حتی در جایی که به هستی خود اطمینان دارد و تاثیر حقیقی وجود خویش را در تفکر و در ژرفای عشق هایش حس می کند در می یابد چندان نخواهد پایید که او نیز ناگزیر خاموش و از نظرها  پنهان خواهد شد 
        

          همه ی  ما بر روی طناب بندبازی نامرئی  زندگی گام  بر میداریم ، هر لحظه امکان دارد پایمان سر بخورد و به اعماق سقوط کنیم و آنگاه با ابعاد خوف آور  هستی رو به رو شویم،  جوانب ترسناکی  که در لایه های  زيرين ذهنمان  مسکوت مانده اند.
        

          پس زندگی هیچ نبود جز ریشخندی! همه چیز را در یک شرط بندی خودپسندانه به داو گذاشته و باخته بود
        

          تغییر زاویه دید نسبت به دیگران،  این‌که هر فرد در دنیای خود درگیر رنج هايي است که ما از آن آگاه نیستیم پس به جاي قضاوت‌ و رنجیدن از بقیه با یک گفت و گو به آن‌ها بفهمانیم که ما از آنها رنجیده ایم