یادداشت‌های سید محمد حسین خلیلی (5)

          کتاب توی دهه ۷۰ نوشته شده و ناظر به چالش‌های  دوره بعد از جنگ در ایران هست. همانطور که «آژانس شیشه‌ای»  دست روی همین موضوع گذاشته بود.
چالش‌های رزمنده‌های که بعد از چند سال از جبهه برگشتند و با جهان متفاوتی رو به رو می‌شوند. 
همین. تم و الگو در رمان  «جنگ‌های ابدی» هم به صورتی دیده میشه، با ین تفاوت که اختلاف فرهنگی و فکری بخاطر سفر در زمان و دوری از جامعه نمود پیدا می‌کنه .

خلاصه اینکه خواندن این کتاب، برای امروز شاید خیلی شما رو در گیر اصل موضوع نکنه، بخصوص اگر سال‌های دهه ۷۰ رو درک نکرده باشید.
        

          کتاب بسیار بانمک و متفاوتی هست، توی هر صفحه با تصویرسازی‌های جذابی و خلاقانه‌اب رو به رو میشیم  که ما رو غرق در خودش می‌کنه. 
اگه جایی این کتاب رو دیدین حتما بخریدش.

        

          یه چیزی که  موقع خواندن این داستان خیلی اذیت  می‌کرد. اشتباهات علمی بود. نویسنده حداقل‌ها الکترونیک ، هوش مصنوعی و ... رو آشنا نبود و  جاهایی داستان منطق صحیح رو نداره
        

          میخواستم بگم این کتاب و این قصه نسخه به روز کتاب «ارمیا» هست. اما نیما اکبرخانی اینقدر  زیبا صحنه نبرد رو وصف کرده که نمیشه به سادگی از کنارش گذشت. 
به نظر می‌رسه اکبرخانی داستان‌های دست اولی از نبرد با داعش رو از منابع دست اول شنیده است.  برای همین صحنه نبرد و  اتفاقات کتاب واقعی و قابل قبول به نظرم میرسه. 

        

          داستان این کتاب، که سومین کتاب چاپ شده از مجموعه ۷ جن است، بسیار بهتر و پیشرفته تر از ساختار داستانی دو کتاب قبلی هست.
با این حال الگو اصلی همان الگو کتاب لوثیا یا هفت جن است. 
و تنها نبرد پایانی بسیار نفس‌گیر تر و با فراز و فرود همراه شده. 
وگرنه از نظر ساختاری کاملا شبیه به کتاب های قبلی است.

امیدوارم نویسنده موفق بشه داستان‌های دیگه رو هم که مجوز نگرفتند منتشر کنه تا ما جهان ۷ جن را بهتر بشناسیم