یادداشت عینکی خوش‌قلب

        این مجموعه‌ را (خیلی تلاش کردم که نگویم این زباله را) سال دوم راهنمایی خواندم. چون دوستم اصرار داشت که "خیلی" قشنگ است. البته من می‌دانستم که این‌طور نیست. چون سال قبلش هم همان دوستم مجموعه "سرزمین اشباح" را از همین نویسنده دستم داده بود و گفته‌بود "خیلی" قشنگ است. (البته گمان کنم که خودش هیچ‌وقت تا آخر مجموعه را نخواند، ولی من خواندم.) و می‌دانستم که خیلی قشنگ نیست. تازه سرزمین اشباح خیلی بهتر از نبرد با شیاطین بود.

دارن‌شان صرفاً ایده‌های جذابی دارد و داستان‌هایش را خیلی خوب شروع می‌کند اما بعد از آن خصوصاً در جلدهای آخر نمی‌داند دقیقاً باید قصه را چه کار کند. این‌ در مورد "سرزمین اشباح" صدق می‌کرد در مورد "نبرد با شیاطین" هم خیلی بیشتر صدق می‌کرد.

خلاصه‌ی ماجرا اینکه منِ دوازده ساله، در خانه و کلاس، زیر میز و روی میز سخت مشغول خواندن کتابی شدم که همان زمان هم مطلقاً دوستش نداشتم و صرفاً برای اینکه به‌ دوستم بگویم "کتاب خوبی نیست" خواندمش. در نهایت هم آن دوستم هیچ‌وقت مجموعه را کامل نخواند ولی همیشه عمیقاً معتقد بود که خیلی قشنگ است.

قصه در مورد سه نوجوان در دوره‌های مختلف تاریخی است که به نوعی درگیر با سرزمین شیاطین می‌شوند. واقعا یادم نمی‌آید نویسنده این طرح ساده را چطور تا ده جلد ادامه داده، اما همین‌قدر یادم هست که بخش زیادی از داستان به درگیری شیاطین و انسان‌ها می‌گذشت و شیاطین به طور جدی خیلی قوی‌تر بودند و همه‌ی آدم‌ها را لت‌و‌پار می‌کردند و شخصیت‌ها مثل برگ‌ درخت روی زمین می‌ریختند و می‌مردند.

عجیب است همان زمان که هر جا می‌نشستی به کتاب هری پاتر لقب "شیطان‌پرستی" می‌دادند. چنین کتابی به راحتی دست به دست می‌چرخید و خوانده می‌شد. مثلاً یادم هست که‌ در کتابخانه مدرسه‌مان کتاب‌های دارن شان وجود داشت ولی هری پاتر ممنوع بود، مسئولین مدرسه هم دو مجموعه را نخوانده بودند و به شنیده‌ها اکتفا می‌کردند.

جدای همه‌‌ی این‌‌ها، بزرگ‌ترین مشکل نبرد با شیاطین، پایان آن است، پایانی که با منطق اساسی غلبه خیر بر شر منافات دارد و علاوه بر عجیب و شلخته بودن،غیرمنطقی هم هست.

از  دوم راهنمایی تلاش کردم که هیچ‌کس این مجموعه را نخواند. شانزده سال بعد هم باز همان....