یادداشت محدثه سلمانی

        روزهای بی آیینه از متفاوت ترین کتابایی بود که در ژانر دفاع مقدس خوندم. اولا شخصیت خود خانوم لشکری  با خیلی از خانومایی که روایتگر دوران دفاع مقدس بودن متفاوت بود. سبک زندگی حسین آقا و منیژه خانوم سبک زندگی رایج ارتشی های اون زمان بوده. زندگی لاکچری و متفاوت با زندگی مردم کوچه و بازار. 
دوما شرایطشون شرایط خیلی سختی بود. یک عمر  دوری از معشوق و تنهایی و توی برزخ بودن و دست تنها بزرگ کردن یک پسر که از سن خیلی کم باباش رو ندیده و از اونطرف سال ها اسارت و انفرادی و دلتنگی و ندیدن زن و بچه ای که عاشقشونی. 
خانوم لشکری سختی های زندگی شونو چه حین اسارت همسر چه بعد از اون خیلی صبورانه شرح دادن. مخصوصا زندگی بعد از اسارت و با وجود اون همه سال از دست رفته واقعا برای هردو خیلی سخت بوده. عشق منیژه  خانوم و حسین آقا عشق خیلی قوی ای بوده که توی اولین دیدار هم منیژه خانوم حس می کنه خدایا! من چقدر این مرد دوست دارم. تلخی زندگی شون شیرین نشده اما حداقل توی این تلخی هم رو داشتن. دلم برای علی آقا خیلی سوخت، چه ناگفته هایی داره این پسر!
 این همه تلخی برای چی؟؟ برای اینکه صدام می خواسته با وادار کردن  حسین آقا به اعتراف دروغ ایران رو آغاز گر جنگ معرفی کنه. حسین آقا و خانواده ش مثل خیلی از قهرمان های تاریخ برای وطن دوستی و عزت ایرانی شون بهای زیادی دادن.
فقط می تونم دعا کنم اون روزی که اجر صابران رو میدن این زن و شوهر دوباره کنار هم باشن و کامشون شیرین بشه