یادداشت بتول فته پور

        من همیشه توی کتاب خوندن کُندم، یعنی یه کتاب ممکنه هفته‌ها دستم بمونه. ولی امروز، نشستم و یه کتاب رو از اول تا آخر تموم کردم. نه چون وقت خالی زیادی داشتم، نه چون کتابی بود که نمی‌شد زمین گذاشت؛ فقط دلم می‌خواست یه کم از این همه خبر تلخ فاصله بگیرم، یه کم ذهنم آروم بگیره.
انگار مغزم به یه جا امن نیاز داشت، یه جایی که موقتی هم که شده، یادم بره بیرون چه خبره. و خب، امروز اون پناه، همین کتاب بود.