یادداشت محمدپور

        این یادداشت مناسب افراد اهل رمان و داستان نمی‌باشد
چون به عنوان کسی که اهل خوندن رمان نیست و این کتاب رو خونده، می‌خوام نظرمو بگم.
اول از همه اینکه داستان اونطور که باید و شاید، جذاب نبود، قصه یه شخص و پدر و عموش. داستان می‌تونست جذاب‌تر و مفهومی‌تر باشه.
دوم اینکه ششصد و پنجاه صفحه برای همچین داستانی زیاد بود و همین محتوا می‌شد در صفحات کمتری ارائه بشه.
سوم اینکه حتی اگه کتابی صرفا داستان باشه، اصلا بر اساس واقعیت نباشه و هدف از کتاب هم هیچگونه آموزشی نباشه، اما باز هم در مخاطب اثرگذار هست. و این کتاب چیزهایی داشت که اثرگذاری منفی در مخاطب داره:
-فلسفه‌بافی‌ها و جملات قصار و... که در سراسر کتاب به وفور دیده میشه، همه منفی هست، جامعه ستیزانه‌ست، مردم ستیزانه‌ست، خداستیزانه‌ست.
جملات جوری نوشته شدن که حین خوندن و در جریان داستان، خواننده احساس توافق می‌کنه با این جملات منفی و در واقع این جملات منفی به صورت ناخودآگاه بر ذهن مخاطب می‌شینه.
-عادی سازی‌ها و یا شکستن برخی حرمت‌ها هم در کتاب موجوده.
-خیانت کردن به راحتی عنوان شده و طوری بیان شده که انگار یک امر طبیعیه.
-روابط نامشروع هم همینطور، انگار عادی‌ترین اتفاق زندگی یک آدم می‌تونه این‌جور روابط باشه.
-خداناباوری که سرتاسر کتاب موج می‌زنه.
-مردم نادوستی، مردم گریزی، جامعه گریزی عضو جداناشدنی از محتوای داستانه.
-تفکرات منفی و خالی از ارزش و احترام برای مردم و جامعه و مخصوصا والدین، مواردی‌اند که به راحتی در این کتاب عنوان شده.
-شخصیت مارتین از سلامت روان برخوردار نیست. در کتاب همواره عنوان «پارانویا» برای او به کار برده شده اما باتوجه به نشانه‌ها احتمالا این شخص دچار اختلال اسکیزوئید و اسکیزوتایپال و احتمالا اختلال اجتنابی هست که قطعا این اختلال شخصیت‌ها و نشانه‌های آن، جایی برای افتخار کردن و منتشر کردن ندارند بلکه باید درمان انجام بشه. همچنین خواندن زندگی شخصی که اختلال شخصیت داره بدون اینکه اشاره‌ای به  داشتن اختلال بشه، جز ضرر و تاثیرات منفی بر خواننده، چیز دیگری نخواهد داشت.
-بی‌اهمیت بودن خانواده و والدین برای هر سه شخصیت اصلی داستان مطرح شده. اینکه تری به خاطر سبک زندگی‌ای که انتخاب کرد، به راحتی دست از خانواده‌اش کشید؛ مارتین فقط به این خاطر کنار مادر سرطانیش موند که به او قول داده بود و جسپر چون فکر می‌کرد شبیه به پدرشه، کنارش موند؛ و مدام تکرار می‌شد که چقدر مارتین دلش میخواهد برود ولی چون قول داده مجبور به ماندن است و... ، و اصلا انگار خودِ پدر و مادر و خانواده ارزش و اهمیتی ندارند.
-عادی جلوه دادن خلاف و نشان دادن زندگی با هیجان بیشتر برای افراد خلافکار هم دیگر مولفه منفی کتابه.
-به کار بردن الفاظی که در فرهنگ غنی ما، مناسب نیست و جایی برای مطرح کردن هم نداره(البته تلاش مترجم برای در لفافه گفتن بعضی حرف‌ها و مفاهیم مشهوده)
-داستان به شدت کش داده شده و طولانی شده و این خسته کننده‌ست. مثلا سفر به تایلند و برگشت از این سفر که یک کشیدگی ناخوشایند در اواخر کتابه؛ می‌شد تمام اتفاقات تایلند رو به نوعی در همون مکانی که هستند، تجربه کننده که خواندن جزئیات سفر غیرضروری و غیر زیبا به خواننده تحمیل نشه.

در نهایت دو نکته مثبت که از این کتاب یاد گرفتم:

اول اینکه علت ترسی که مارتین از مرگ داشت و تلاشی که می‌کرد تا زندگیش معنایی داشته باشه، به این علت بود که خدا و دین در زندگیش نقش و جایگاهی نداشتند.
*کسی که معنای زندگیش به خدایی فناناپذیر گره خورده باشه، نه احساس پوچی می‌کنه و نه ترس.

دوم اینکه هر کتابی ارزش خوندن نداره
اگر کتابی مورد استقبال افراد زیادی قرار بگیره، دلیل بر این نیست که با سلیقه همه جور باشه و باید همه بخوننش
و اگر تا اواسط کتاب، نکته جذابی پیدا نشد، در ادامه هم خبری از جذابیت نیست، پس رها کردن بهتر از ادامه دادن است