یادداشت ماه آسمان 🇮🇷

        خب اجازه بدید اول چند تا نفس عمیق از دست این کتاب بکشم....بعد...
۰. احتمالا تو‌ باشگاه گپ من جز معدود آدم هایی باشم که کتاب رو‌ نپسندیدم. پس یک نظر نا‌محبوب....
۱.نویسنده خیلی دوست داشته خفن به نظر بیاد، ولی خب موفق نبوده‌. با چهار تا کلمه‌ی مرتبط با دستشویی( که در شان خودم نمیبینم ازش استفاده کنم) و یه خشونت ظاهری، کار خفن نمیشه، خیلی هم تو یادداشت هام بهش اشاره کردم. بارها نویسنده تلاش های مذبوحانه و بی ثمری داره برای خفن بودن که اصلا به من نمیچسبه، در مقایسه با هرگز نمیر یا نا همتا یا مه‌زاد  خیلی دم دست دستیه، پرداخت شخصیت خوب نیست راستش...
شخصیت ها هر چیزی هستن جز انسان، همه کفری، خشن، بدون فکر کردن و سنجیدن وارد عمل میشن و از بالاتر از خودشون تایید میشن، یعنی یه شخصیت تو این کتاب نیست که درک درست داشته باشه، همه باید تحقیر شده  و آسیب دیده باشن، حتی خودشون به خودشون آسیب بزنن..
۲. خیلی تنده خیلی، و اگر این ضربآهنگ نبود، خسته کننده  میشد، قلاب های فصل ها هم خیلی خوبه، جوری که من رو دیشب بیدار نگه‌داشت، چون نمیتونستم نرم فصل بعد. اما دو تا افت بد داشت خیلی بد در این حد که قشنگ‌ گذاشتمش کنار...
۳.تو صحنه های جنگ با هرگز نمیر مقایسه میکنم.چه قدر جنگ‌ها و مبارزه های هرگز نمیر خوب بود، قشنگ قابل تصور، درست مثل صحنه‌ی فیلم جلوی چشمت بود.
۴. بخش آموزشی رو با ناهمتا مقایسه میکنم ،چه قدر گروه‌های مختلف آموزش ناهمتا قابل شناسایی و تفکیک پذیر بودن، نمادها و نشانه هر گروه و ویژگی هاشون خیلی خوب جدا شده بودن، اما اینجا یه سردرگمی داشت.
۵.جغرافیا توی اثر نمود پر‌رنگی داره، اما بعد از نصف داستان ما نمیدونیم نیکارا چیه نیکان چیه؟ نمیدونم شرق نیکان چیه؟غربش چیه؟هسپریا کجاست؟ تیکانی کجای نقشه‌ی کشوره، موگن کدوم سمته، اسپیر کدوم سمت، یعنی کتاب نتونسته درست اطلاعات منتقل کنه. بازم اینجا مقایسه میکنم با مثلا مه‌زاد یا هابیت که ارائه‌ی یه نقشه کاملا میتونست به کمکمون بیاد.
 ۶.من شیفته‌ی توصیف‌ام، اما اصلا نمیتونم تصور کنم اینجا ها دقیقا چه شکلی هستن، توصیف ها شامل مو، قد،رنگ‌پوست، رنگ‌چشم و چیزهای دیگه هست اما تصویر نمیسازه، توصیف مکان و شرایط هم زیاد چنگی به دل نمیزنه. نمادها و نشانه هایی استفاده کرده که نمیتونه به تصویر سازی کمک کنه.
۷. یه بخش بزرگ جذابیت ها به داستان های عاشقانه و مثلث ، مربع های عشقی میگذره ولی خب به قول دوستمون عاشقانه هم که پوچ،هیچی به هیچی، یه رابطه‌ی درست و حسابی که بشه ازش به عنوان عنصر عاشقانه یاد کرد نداشت.
۸. تمایل نویسنده به خشونت بی حد و حصر و صحنه‌های پر از خشونت و مشمئز کننده رو‌ نمیفهمم. چرا باید بشینم توصیف مثله شدم ادم ها رو‌بخونم، توصیف کشتن بچه ها،تشبیه های بی شرمانه، توصیف تجاوز و اهانت...
بعد هم بشم یه ادم قلب سنگی که از دیدن این چیزها تو دنیای اطرافش، نه عارش بیاد نه خم‌به ابروش...
یه توصیه‌‌ی خواهرانه، دوستانه، خودتون رو در معرض این چیزا قرار ندید، کم‌کم مغز بهش عادت میکنه، بی حس میشه، چشم و دل کور که میگن همینه، قسی القلب  که میگن همینه...
۹. اصلا کتابی نیست که بخوام به کسی توصیه کنم، که بخونه تا از چیزی لذت ببره، از شخصیت های خوبش که نداره، از توصیف های جذابش که نداره، از ماحرای عاشقانه‌ای که گم شده، از قصاوت و خشونت کتاب، از جغرافیای سر در گم، از چی، واقعا نمیدونم از چی...
۱۰. اوه راستی،جای خوبی برای پایان یک‌جلد نبود، هیچ قلابی برای حلد بعد نداره، عملا میتونه پایان ِ پایان باشه، تازه پایان خوبی هم نبود. 
درود بر کریس کالفر خدای پایان های شگفت انگیز....