بریده‌های کتاب °•zari•°

حس کرده‌بود که جنگ یا باید چیز زشتی باشد و یا یک نوع بیماری مخصوص آدم‌بزرگ‌ها.بیماری‌یی شاید بدتر از مستی،وحشتناک‌تر از فقر و خطرناک‌تر از آدم‌کشی.

آدم به همه چیز عادت می‌کند حتی اگر آن چیز،خیلی عجیب و کمیاب باشد.

ناراحتی،فکر غصه‌آوری‌ست که از وقتی آدم از خواب بیدار می‌شود، به سر آدم می‌زند و تمام روز تو کله‌ی آدم همینطور می‌ماند. ناراحتی هرکاری می‌کند تا سرانجام بتواند به‌اتاق‌ها راه پیدا کند: با باد جفت می‌شود،یا میان برگ‌ها می‌رود و یا با اسب،چهارنعل روی آواز پرندگان می‌تازد و تمام طول‌ سیم‌ها را طی می‌کند.

من اتاقی را دوست دارم که دیوارهایش را کتاب پوشانده باشد!

زبانی که به حق نچرخد،به درد همان لقمه در دهان چرخاندن می‌خورد و بس!

اما مگر شقاوت انسان پایان هم دارد؟

خورشید همیشه در حال درخشیدنه،این ما هستیم که گاهی به اون پشت می‌کنیم و می‌گیم شب شده.

<<خداوند فقط از طریق دل بندگانش با آن‌ها حرف می‌زند، فرزندم.>>

وقتی ناامیدی به جانت می‌افتد شبیه پرنده‌‌ای می‌شوی که بال‌هایش را بسوزانند و از آسمان به زمین سقوط کند.

آدمی همزاد غم و در اصل آه و دم است،دم و نفسی که گاه ابر غم می‌شود و با صدای غمناک ساز یا آواز،مثل باران اشک بر سر کوی و برزن‌ها می‌بارد.

او کتاب پند اشباح را خوانده بود که در آن آمده بود "تاسیان باد" بیماری مشترک و مهلک آدم و پری است،بیماری روح و قلب است نه تن،و از آدم‌ها به پری‌ها سرایت می‌کند.این مرض نفس آدم یا پری را آن‌قدر سخت و سنگین می‌کند که باعث مرگ‌شان می‌شود‌. در آن کتاب آمده بود که وقتی پری‌ها این مرض را می‌گیرند،درست مثل نهنگ‌ها که خود را به خشکی ساحل می‌کشانند و می‌کشند، آن‌ها هم مثل برگ خزان از سرزمین‌شان در دل ناپیدای آسمان آدمیان سقوط می‌کنند.در آن کتاب آمده بود که نشانه‌ی این بیماری در میان آدم‌ها پیری در کودکی یا پیرکودکی است.کودکی که کودکی،نوجوانی و جوانی نکنند،از آواز و شادی و بازی بیگانه باشد، جز طعم تلخ چیزی نچشیده باشد و موی سرش ناگهان سفید شود،او این بیماری را دارد و می‌تواند این مرض را به پریان سرایت دهد.

آدمی فرشته نیست،اما این دلیل آن نمی‌شود که روزی شیطان شود.

اما تا آدم هست،قصه هم هست

انسان به ماهی می‌ماند که برای روشن کردن ظلمت به آن قدم گذاشته اگر او قدم به شب‌ها نمی‌گذاشت،آسمان روشنی هم وجود نداشت.ماه بودن سخت‌تر از خورشید بودن است،شاید در میزان و درخشندگی نورش ماه با خورشید قابل مقایسه نباشد،اما کاری که ماه می‌کند آن است که به ظلمت می‌زند تا امید به نور و روشنایی را زنده نگه دارد.این کار سخت و دشواری است که بخواهی شمعی یا فانوسی توی تاریکی باشی،اگر خاموش شوی خودت تبديل به بخشی از ظلمت می‌شوی و اگر روشن بمانی می‌توانی از مقدار تاریکی و ظلمت کم کنی و امید به روشنایی را زنده نگه داری،اما مسلما نورت مثل نور خورشید نیست!تو باید شعله‌ی وجودت را روشن نگه داری و تنها با تحمل رنج و درد است که این روشنایی در میان ظلمت باقی می‌ماند.

گناهان آدم‌ها مثل نقطه‌های سیاهی روی نور وجودشان می‌افتد، انگار که ماه دچار کسوف شده و رنگ سفیدش کم و کمتر شود.اگر تعداد نقطه‌های سیاه زیاد باشد،نور کم‌رنگ‌تر می‌شود و گاه این نقطه‌ها به هم وصل می‌شوند و نور را در سیاهی خود غرق می‌کنند.

قلب آینه‌ای است که در آن می‌شود چهره‌ی واقعی یک انسان را دید،پاک یا آلوده،عاشق یا ریاکار،خودخواه یا فداکار،آن‌ها از صدای قلب یک انسان می‌فهمند قلبی که صدای آن می‌آید،عاشق است یا کاسبکار؟

دنیا پر از مزار عاشقانی است که عشق‌شان قصه‌‌ی مرگ‌شان شده است.

سال ها بود که در دلش باران می‌بارید.

دختر عزیزم،هر رفتنی رفتن نیست،بعضی‌ها می‌روند تا عاشق‌تر شوند،می‌روند تا به قول شاعر بروند و باز برگردند. امتحان عاشق، رفتن و بازآمدن است.اگر در دوری،عاشق فراموشی گرفت،عاشق نیست.اگر شعله‌ی عشقش در دل سرد شد و صدای سازش خاموشی گرفت،باز باید گفت عاشق نیست‌.اگر آن‌کس را که دوست دارد فراموش نکرد،صدای سازش را خاموش نکرد،می‌شود گفت عاشق است.رفتنی که برگشتن دارد،ترک‌کردن معشوق نیست.

همه‌ی حواس ما می‌خواهند ما را به انسان دیگر یا به عالم و جهان دیگر وصل کنند تا در خودمان فرو نرویم و مثل چاله‌ای که آب در آن می‌گندد نشویم