بریده‌های کتاب °•zari•°

احترام برآمده از سر ترس با احترام حاصل از محبت برابری نمی‌کرد؛ یکی را با خود به گور می‌بری و دیگری وقتی می‌رفتی تازه شکوفا می‌شد.

تنهایی پدیده‌ای نسبی است.وقتی پوشش بذرهای قاصدکی باز می‌شود و برگ‌های چترمانندش در دست باد به پرواز درمی‌آید، آن بذر تنهاست؟وقتی فرود می‌آید و ریشه می‌دواند،تک‌افتاده است، اما آیا تنهاست؟مسلما نه!همین که می‌داند یکی از هزاران بوده برایش کافی است.

این به اصطلاح نامیرایی نوع بشر فقط مشکل لاینحلِ " با فرصت محدودم در جهان چه کنم؟ " را با مشکل دیگری همان‌قدر لاینحل جایگزین کرده بود "با فرصتی به مراتب بیشتر از آنچه نیاز دارم چه کنم؟ "

از مرگ نهراسید، مگر مرگ همان عدم نیست که در آغاز از آن سر برآوردیم؟

هنر یعنی قلبت رو در دستت بگیری و سعی کنی بفهمی چطوری از توی دستت سر درآورده.

گاهی وقت‌ها که زندگی آدم پیچیده و درهم‌‌و‌برهم می‌شود،یک قدم اشتباه کافی است که زیر آوار وقایع خرد‌و‌خاکشیر شوی.

می‌دانست موفقیت فقط به این وابسته نیست که چند حرکت بعدی را هم در ذهن داشته باشی،بلکه باید اتفاق‌های ما بین حرکت‌ها را هم درک می‌کردی

اگر از مشاهده‌ی ذات بشر یک چیز آموخته باشم،این است که حقیقت و آنچه مردم به آن باور دارند،معمولا باهم جور نیستند و باورهای افراد معمولا راه را بر درک حقیقت می‌بندند.

دیگر "آن‌ها" در کار نبود، همه "ما" شده بودند

لب های حسین بسته شده بودند؛اما کتاب چشم‌هایش باز بود و هنوز کلمه از آن می‌بارید.

بعضی وقت‌ها موریس،توی کتابی گم می‌شد و بعد از چند روز به زور سروکله‌اش پیدا می‌شد.

در دنیا کسانی هستند که گویی بر جبینشان نوشته شده که در زندگی باید دچار پیش‌آمد های متعددِ خارق‌العاده بشوند.

عشق،ناپایدار و دمدمی‌مزاجه.تو هیچ بازی‌ای نمی‌شه ازش به عنوان یه پایه‌ی محکم برای تصمیم‌گیری استفاده‌ کرد

بهترین خوشی‌ها توی زندگی،اونایی هستن که هیچ‌وقت انتظارشون رو نداریم.

و کنون ما نه جویای جهان که جویای خویشتن‌ایم.

و بعد به ایران سفر کردم؛سرزمینی که در آن بقایای بسیاری از شکوه و عظمت باستانی و اسباب نوین رفاه زندگی را مشاهده کردم.ایرانیان مردمانی اجتماعی و دوستدار معاشرتند و همین امر مرا فرصت داد تا هر روز در میان محافل آنان شاهد منش‌ها و روش‌های زندگی باشم و نهاد بشری را در تمامی اشکالش پی جویم

وقتی می‌خواهیم چیزی تغییر کنه،باید انرژی و تلاشمون رو صرف اون کنیم.

ما همه برای رنج‌ کشیدن زاده می‌شویم

گفته‌اند که نهایت لذت و نهایت درد تاثیر مشابهی در انسان ایجاد می‌کند،و هنگامی که هریک از این دو به یکباره بر آدمی هجوم‌آور شود،خلجان و سرگیجه‌ای چنان کامل در وجود آدم بر‌می‌انگیزد که انسان را تا مدت‌ها از به کارگرفتن هوش و حواس خود محروم می‌کند.

هر احساسی در انسان،جلوه‌ای دارد اما اگر چندین حس با هم درآمیخت،کار عکس‌العمل را مشکل می‌کند.