بریده‌های کتاب zahra kazemi

سرگرمی‌های ملت در همین خلاصه می‌شد:حفظ ظاهر.مهم نبود که پول نداری یا کشور در آستانه فروپاشی قرار گرفته است. این پادشاهی همیشه همینطور بوده است.....تمام آنچه ورم می‌کرد و به سیلاب عظیمی از هرزگی می‌انجامید از همین چیزها نشئت می‌گرفت.آن زمان می‌توانستیم قسر در برویم؛ ذخایر نفتی مان از پس صورت حساب‌های قلنبه مان برمی‌آمد،یا دست کم چنین تصوری داشتیم

پسران انقلاب چنین قدرتی داشتند.در دو سوی خطی ازهم جدایمان می‌کردند؛ آن هایی که داشتند و آن‌هایی که نداشتند، آن هایی که می‌رفتند و آن‌هایی که می‌ماندند، آن هایی که می‌توانستی بهشان اعتماد کنی و آنهایی که نمی‌توانستی.

لازم نبود کسی راه و چاه را نشانم دهد.زمان خودش همه چیز را یادم داده بود.سرنوشتمان را مدت‌ها قبل از آنکه زمانش فرا برسد با جنگ سرشته بودند.مادرم اولین کسی بود که به این شهود رسید؛ سال‌ها عمرش را صرف آماده سازی و ذخیره سازی کرد.محض محکم کاری انباری را طوری پر می‌کردیم که انگار قرار است حیوانی را پروار کنیم و تا ابد به او غذا دهیم.

پولی که به زحمت پخش می‌کردند حتی پیش از آنکه سوزانده شود ارزشی نداشت.ارزش دستمال سفره از اسکناس صد بولیواری بیشتر بود؛اسکناس‌هایی که وسط پیاده رو دود می‌شدند و به هوا می‌رفتند، و انگار خبر از آینده ای می‌دادند که انتظارمان را می‌کشید.

+نویسنده ها بزرگ ترین دروغگوهای تاریخ هستن، درسته؟ - نه!سیاستمدارها، روزنامه نگارها و مورخین بزرگ ترین دروغگوهای تاریخن. - چرا چرا! شما ادعا می کنین که می شه زندگیهای مختلفی رو توی کتابها گنجوند،درصورتی که اصلا این طوری نیست. زندگی خیلی پیچیده تر از اونه که بشه توی کتاب جاش داد. پس شماها هم به نوعی دروغ میگین. - اتفاقاًکاملاًبرعکسه.یه نویسنده به کمک کتابش، میتونه در قالب دروغ، حقایق رو بیان کنه.

برای ولنسی چندان مهم نبود که پیردختر بشود. با خودش فکر کرد، "بالأخره پیردختر بودن نمیتواند به اندازه ازدواج با کسی مثل عموولینگتون یا عموبنجامین یا حتی عموهربرت ترسناک باشد."

حافظه مثل معده است. هر چند وقت یکبار حالم را بهم می زند و مدام خاطرات خون بارم را بالا می آورم. در حافظه ام زخمی دارم. درمانی هست؟