بریده‌های کتاب یاسمن مجیدی

فقط به یک چیز خوشحالم و آن دل دردمند و جوشان من است که در پای تو خواهم انداخت، فقط قلب من است که از عشق تو و مخلوقات تو سرشار بوده و ارزش دارد که به آن بنازم. آری، در پیشگاه تو فقط قلب غمناک و جوشان از عشق و محبت را عرضه خواهم داشت .

من مثل الماس شفاف‌تر و بُرّنده‌تر می‌شم. با هر ضربه من بهتر و شکیل‌تر می‌شم. نه، من زائد نیستم، تفاله نیستم. من لازمم، من به درد می‌خورم، پس هستم.

ای‌کاش تا آخر دلم از کاهگل باشد گل از میانِ سنگ و سیمان درنمی‌آید

يادمه سال‌ها قبل می‌گفتی كه تقدير آدم‌ها از اراده‌شون قدرتمندتره ... من و گلی هميشه با اين حرفت مخالف بوديم... اما حالا... فكر می‌کنم تو درست می‌گفتی‌.

پری: من پهلوون دیارمو دوست دارم؛ تو می‌گی عیبه؟ طاهر: عِب که نه، پری: هنره، عاشقی هنر می‌خواد.

می‌گن دلی که روشن باشه. شمعش خاموش نمی‌شه.

هر دختری دوست دارد خیال کند مردی عاشقش شده، حتی اگر خودش عاشق آن مرد نباشد. آن‌وقت، گویی از همیشه زیباتر می‌شود، چشمانش می‌درخشد، تندتر راه می‌رود و صدایش لطیف‌تر و شیرین‌تر می‌شود.

هیچ‌وقت فکر نکرده بودم من هم وطن دارم، تا وقتی که خواستند از دستم بگیرندش.

خواهرک من کسی که عشق را می‌پذیرد ، مرگ را تمرین می‌کند.

در صحبتِ عشق یأس را نمی‌شناسم.

مگه یه آدم چقدر دل داره که هی خیرات کنه به این و اون.

پیرزن: الکی بخندم؟ مگر آدم عاقل هم الکی می‌خنده؟ نویسنده: بله، آدم عاقل می‌فهمه که از غم‌خوردن کاری ساخته نیست، می‌زنه زیر خنده. هر چه بادا باد.

از وقتی بچه بودم همیشه فکر می‌کردم دلم یه بادبادکه که نخش دستم نیست. از وقتی تو رو دیدم فکر می‌کنم دلم یه بادبادکه که به شاخ و برگ یه درخت بزرگ گیر کرده. اون درخت تویی.

به نظرم واسه این ادبیات رو مرام خودم کردم تا دیگه به خودم زحمت زندگی کردن ندم، از بس که می‌ترسیدم. روی کاغذ یک قهرمانم اما در واقعیت گمان نمی‌کنم حتی خرگوشی رو از تله‌اش نجات داده باشم. من زندگی رو واسه زیستن نمی‌خواستم، می‌خواستم بنویسمش، خلقش کنم، مهارش کنم، اینجا، وسط این جزیره.

ادبیات که قرقره کردنِ زندگی نیست، خلق کردنشه، به وجود آوردنشه، ادبیات از زندگی فراتر می‌ره...

خیلی از آدم‌ها وضعشان آن‌قدر بد است که به خاطر غم و غصه‌هایشان حاضرند خود را بکشند. اگر این‌ها راهی برای گریز از غم و اندوهشان نداشته باشند، می‌میرند. خواب‌دیدن راهی برای گریز از این غم و غصه‌هاست.

نظام خلقت همچون آینه‌ای است، و تمامی دنیا یک معما.

شاید به این دلیل از دیدن چیزهای زیبا به گریه می‌افتیم چون می‌دانیم چیزهای زیبا جاودانی نیستند و عمر کوتاهی دارند.