بریده‌های کتاب یاسمن مجیدی

هیچ‌وقت فکر نکرده بودم من هم وطن دارم، تا وقتی که خواستند از دستم بگیرندش.

خواهرک من کسی که عشق را می‌پذیرد ، مرگ را تمرین می‌کند.

در صحبتِ عشق یأس را نمی‌شناسم.

مگه یه آدم چقدر دل داره که هی خیرات کنه به این و اون.

پیرزن: الکی بخندم؟ مگر آدم عاقل هم الکی می‌خنده؟ نویسنده: بله، آدم عاقل می‌فهمه که از غم‌خوردن کاری ساخته نیست، می‌زنه زیر خنده. هر چه بادا باد.

از وقتی بچه بودم همیشه فکر می‌کردم دلم یه بادبادکه که نخش دستم نیست. از وقتی تو رو دیدم فکر می‌کنم دلم یه بادبادکه که به شاخ و برگ یه درخت بزرگ گیر کرده. اون درخت تویی.

به نظرم واسه این ادبیات رو مرام خودم کردم تا دیگه به خودم زحمت زندگی کردن ندم، از بس که می‌ترسیدم. روی کاغذ یک قهرمانم اما در واقعیت گمان نمی‌کنم حتی خرگوشی رو از تله‌اش نجات داده باشم. من زندگی رو واسه زیستن نمی‌خواستم، می‌خواستم بنویسمش، خلقش کنم، مهارش کنم، اینجا، وسط این جزیره.

ادبیات که قرقره کردنِ زندگی نیست، خلق کردنشه، به وجود آوردنشه، ادبیات از زندگی فراتر می‌ره...

خیلی از آدم‌ها وضعشان آن‌قدر بد است که به خاطر غم و غصه‌هایشان حاضرند خود را بکشند. اگر این‌ها راهی برای گریز از غم و اندوهشان نداشته باشند، می‌میرند. خواب‌دیدن راهی برای گریز از این غم و غصه‌هاست.

نظام خلقت همچون آینه‌ای است، و تمامی دنیا یک معما.

شاید به این دلیل از دیدن چیزهای زیبا به گریه می‌افتیم چون می‌دانیم چیزهای زیبا جاودانی نیستند و عمر کوتاهی دارند.

حرف‌زدن درباره‌ی مرغ معمولی یا روز معمولی احمقانه است و شاید احمقانه‌تر از آن، حرف‌زدن درباره‌ی یک پسر معمولی یا یک دختر معمولی باشد. مردم این‌جور حرف‌ها را فقط وقتی می‌زنند که حال و حوصله‌ی بهترشناختن همدیگر را ندارند.

حتی معمولی‌ترین اتفاق‌ها هم آن‌طور که ما فکر می‌کنیم، معمولی نیستند.

ژانت: تمام شب رو به خاطر امیدی که تو قلبم بود به سختی خوابیدم. مری: امید؟ ژانت: برای چیزهایی که از راه می‌رسن. خواب دیدم. خواب اینکه تو تابستون توی یه جای پر از گل‌های سفید و انبوه هستم. گل‌هایی که انگار هیچ‌وقت توی دشت رشد نکردن. اونجا دشت بود. یه جایی نزدیک خونه مارتین. و من خواب دیدم که اون اومد پیشم با صورتی که وقتی کوچیک بودم ازش تو ذهنم مونده، با سری رو به بالا و چشم‌های صادق. اون لحظه من می‌دونستم که توی تختم، توی اتاقم هستم اما مثل این بود که خوشی عمیقی تو وجودم شکل گرفت. مثل وقتی که بارون شدید می‌آد و دریاچه کوچیکی پر از آب می‌شه.

برای میرآقا زندگی مثل سال بود. نمی‌توانست فقط یک فصلش را دوست داشته باشد.

روی ترازو به عقربه‌ای نگاه کرد که زیر پاهایش تا کنار عدد ۴۹ رفته بود. و این یعنی اگر طاهر به دنیا نیامده بود و یا همان لحظه می‌مرد و کسی جسدش را می‌سوزاند، زمین ۴۹ کیلو سبک‌تر، می‌توانست خورشید را دور بزند.

همان‌طوری که شما چشمی برای دیدن نورها و گوشی برای شنیدن صداها دارید، همان‌طور هم قلبی برای درک زمان در سینه دارید. و هر زمانی که با قلب درک نشد، وقتی‌ست که از دست رفته، مثل رنگین کمان برای آدمی نابینا و نوای بلبل خوش‌آواز برای یه آدم کر. متاسفانه قلب‌هایی وجود داره که با اینکه تپش دارند کر و کورن.