زمین شخم خورده است و جهان منقلب شده است. یعنی که از زمین میوه های فصل می روید و از گوشه های جهان انسان برهنه ظهور می کند. و من وقتی قلم به دست می گیرم، دیگر نمی دانم تاریخ چیست، اسطوره چیست، متن کهنه کدام است و ایسم ها و ایست های مکتبی چه می گویند. و آیا این چه می نویسم، ترجمه ی قصه مولوی به یک تم روز است؟ تاریخ عهد ناصری به روایت فرداست؟ یا جستجوی نیمه آن کارمند آویخته در اداری ثبت است؟ هر چه هست، اگر شما بتوانید با یک دانه چپق، دو خشتک پاره و یک قهوه خانه مفلوک(این فقه یک مثال برای طرز کار اندیشه خلاق است) خطوطی در نوشته رسم کنید و با ترکیب این خطوط دهشتی به ابعاد جهان بیافرینید که شیره خام تمام عناصرش از قعر لایه های شما جوشیده باشد، بله این جاست که یک اتفاق در حافظه آینده روی داده است و شما مورچه خردی را با سحر ذهن خود بدل به یک نهنگ عظیم الجثه کرده اید.