بریده‌های کتاب عمو حسام

الهی! ظاهری داریم شوریده، باطنی داریم در خواب؛ سینه‌ای داریم پر آتش؛ دیده‌ای داریم پر آب؛ گاه در آتشِ سینه می‌سوزیم و گاه در آبِ چشم غرقاب؛ وَ اِلَیْکَ الْمَرْجِعُ وَ الْمآب.

ای عزیز! بهشت و دوزخ بهانه است، مقصود خداوندِ خانه است.

یکی را همت بهشت و یکی را دوست، فدای اویم که همتش همه اوست.

همه را از خود رهایی ده، همه را به خود آشنایی ده.

در نِه قدم فرزانگی، و بگسل بندِ دیوانگی؛ دریاب سرّ نهان را، و طواف کن گِرد جهان را؛ تا به دریوزه مردی شوی، و به تجربه صاحب‌دردی شوی؛ تا به دیدنِ مفازات (جمع مفازه، مهلکه‌ها،، بیابان‌ها) و مقابر و مزارات و منابر، رخسار تو زرد شود و دنیا بر دلِ تو سرد شود؛ که دنیا بازی‌گاه کودکان است، و عادتِ او آن است که پیوسته خود را بیاراید، تا مرد را از کار و جاه در رباید.

دنیا سرای ترک است، و آدمی برای مرگ است؛ چاهی است تاریک، و راهی است باریک؛ وای بر آن‌کس که چراغ ایمان کُشت، و بار مظالم بر پُشت.

تکنولوژی مدرن علی‌رغم آنکه خود را نسبت به فرهنگ‌های مختلف بی‌طرف نشان می‌دهد، اما در باطنْ فرهنگ واحدی را بر زندگی بشر تحمیل می‌کند که تحمل دیگر فرهنگ‌ها را نمی‌آورد، و آن همین فرهنگی است که اکنون بر سراسر جهان احاطه یافته است. در این فرهنگ، حقیقت وجود بشر مغفول واقع می‌شود و او را جز از دریچهٔ نیازهای مادی‌اش نمی‌توان دید و این‌چنین، خواه‌ناخواه تکاملْ مفهوم «توسعه امکانات مادی» را خواهد یافت، تا آنجا که بشر حتی به بهایی هم که باید در قبال این توسعه بپردازد نمی‌اندیشد، چرا که فرصت اندیشیدن ندارد. انسان امروز فرصت اندیشیدن ندارد و همین فرهنگ واحد جهانی است که این فرصت را از او دریغ می‌دارد.

من چه گویم درباره کسیکه عمرم و حیاتم و نفسم با اوست . من اگر خداشناس باشم یا پیغمبر شناس ، و یا امام شناس، همه اینها به برکت رحمت و لطف اوست.

هرکس با ایشان می‌نشست؛ و زبان خاموش و سکوت مطلق ایشان را می‌نگریست، می‌پنداشت که این مرد در مفکرهٔ خود هیچ ندارد؛ ولی چنان مستغرق انوار الهیه و مشاهدات غیبیه بودند که مجال تنازل پیدا نمی‌کردند.

درمان همه‌ی دردهای بشر امروز در بازگشتن به وطن ایمانی است. بشر امروز درد غربت دارد. غربت از وطن قدسی ایمان، و از همه تاسف‌بارتر این نکته‌ی ظریف است که این درد غربت به‌فراموشی انجامیده است و این خراب‌آباد را وطن پنداشته و دیگر دلش در هوای وطن حقیقی نمی‌تپد.

آن‌گاه، بر منبر بالا رفت و نامه‌ی عبیدالله را بخواند و رجز بگفت و سوی قبر پیغمبر اشارت کرد و گفت «یومٌ بِیومِ بَدر. امروز عوضِ روز بدر.»

و علی بن حسین تا به دمشق با کسی سخن نگفت.

عالی‌ترین اسوه و الگوی فنای در ذات حقّ تعالی آن امام معصوم بود-روحی و أرواحُ العالَمینَ فداه-که نه تنها در روز عاشورا از هرچه بود گذشت، بلکه نفس مقدّسش در راه خدا اینطور بود. سیّد الشّهداء علیه السلام در روز عاشورا سیّد الشّهداء نشد؛ قبلاً هم همینطور بود، نفسش اینگونه بود. روز عاشورا روز تجلّی و ظهور بود، روز انکشاف بود که بر اهل عوالم و خلائق روشن کرد آنچه را که باید روشن نماید.

سوره غافر رَبَّنَا وَأَدْخِلْهُمْ جَنَّـٰتِ عَدْنٍ ٱلَّتِي وَعَدتَّهُمْ وَمَن صَلَحَ مِنْ ءَابَآئِهِمْ وَأَزْوَٰجِهِمْ وَذُرِّيَّـٰتِهِمْۚ إِنَّكَ أَنتَ ٱلْعَزِيزُ ٱلْحَكِيمُ(٨) خدايا، آنان را با هر كدام از پدر و مادر و همسر و بچه‌هايشان كه شايسته‌اند، وارد باغ‌هاى هميشه‌سبزى كن كه به آنان وعده داده‌اى.آخر، تو شكست‌ناپذيرِ كاردرستى

بر سردر بازارچهٔ عمر نوشته‌ست اینجا خیری نیست، اگر هست هیاهوست

به تن تبعيد شد روح عدم پيماي من اي عمر! بگو بر شانه بايد برد تا کي بار هستي را؟

عبدالله بن جعفر طیار، شوی زینب کبری (س) نیز دو فرزند خویش ـ «عون» و «محمد» ـ را فرستاد تا به موکب عشق بپیوندند و با آن دو، نامه‌ای که در آن نوشته بود: «شما را به خدا سوگند می‌دهم که از این سفر باز گردی. از آن بیم دارم که در این راه جان دهی و نور زمین خاموش شود. مگر نه این‌که تو سراج مُنیر راه‌یافتگانی؟» ... و خود از عمرو بن سعید بن عاص درخواست کرد تا امان‌نامه‌ای برای حسین بنویسد و او نوشت. راوی: عجبا! امام مأمن کرهٔ ارض است و اگر نباشد، خاكٔ اهل خویش را یک‌سره فرومی‌بلعد، و اینان برای او امان‌نامه می‌فرستند... و مگر جز در پناه حق نیز مأمنی هست؟