بریده‌های کتاب طاهره نقی زاده جهرمی

خطرناک ترین دشمن هرکس pazzo است؛ آدم کله شق؛ کسی که فکر می کند چیزی برای دست دادن ندارد، کسی که نه از دیگران و نه از خودش چیزی نمی خواهد، کسی که رفتارش در تضاد با عقل سلیم است، کسی که همین طور چراغ خاموش به اصول عجیب و غریب و عقاید لجوجانه و ستیزه جویانه ای پایبند است که هم درک نشدنی اند و هم باور نکردنی.

صورت پیرمرد طوری بود که انگار همچون ماسک چوبی، نیشخندی دائمی را بر روی آن حک کرده اند. بعضی آدم‌ها چنین صورتی دارند دیگر،آدم‌هایی که هرگز نمی توانی احساسات درونی شان را حدس بزنی، آدم‌هایی که دائماً لبخند می‌زنند حتی وقتی محزون و خشمگین اند.

من برای مردگان زنده و برای زندگان مرده بودم. زندگی من چه زندگی ای بود؟ اول دلتنگی، دوم تنهایی و سپس همراه خویشتن بودن.

در حالی که جسم ما گرفتار معامله کلمات معمولی و برده احتیاجات اجتماعی است، روح ها به سبک مخصوص خود یکدیگر را درک می‌کنند و صمیمی می‌شوند تا به هم «تو» بگویند.

متوجه شدم که با وجود ظاهر عجیبم، وی می‌توانست مرا دوست بدارد. این فکر را حتی به خودم نیز نگفتم، ولی از آن شب به بعد، انگار رختخوابم نرم‌تر و اشیا نجیب تر و هوا سبک‌تر و آسمان آبی‌تر و خورشید درخشان‌تر بود.

نتیجه این افکار چه بود؟ اینکه من به علت محکوم بودنم به دروغ گفتن، هرگز نمی توانستم یک دوست، یک دوست واقعی داشته باشم.

زیبایی رفتن در همین بود که کاملاً به سادگی انجام شود. وقتی فرد فکر نکند که رفتن چه عواقب و مشاجره ها و جراحت هایی خواهد داشت، دیگر این کار به بازی کودکانه ای می ماند.

فیلسوف: خب، به عبارت دیگر اگر «من» عوض شوم، دنیا عوض می شود. این یعنی فقط من می‌توانم دنیا را عوض کند و کسی جز من آن راعوض نمی‌کند.

زندگی در این ترس که رابطه آدم از هم بپاشد، شیوه‌ی زیستی غیر آزادانه است؛ یعنی شخص برای دیگران زندگی می‌کند.

در عشق و دوستی سن مهم نیست. در حقیقت، مسئله مربوط به دوستی نیازمند شجاعت مداوم و ثبات است.

... صوفی آن نیست که با غبار می آمیزد، بلکه صوفی آن است که با غبار زندگی بر پا می‌سازد و خاک را چون خدمتگزاری به خدمت می گیرد تا به یاری او جهانی بسازد که کلهم مخلوق خدا از جن و انس و جماد و نبات آسایش یابند.

اما مهم این است که خودمان بخواهیم ارتباط برقرار کنیم، خودمان بخواهیم دیگری را درک کنیم و خودمان خواهان گفت و گوهای عمیق باشیم؛ حتی زمانی که گفت و گو دشوار و ترسناک است یا سکوت کردن راحت تر به نظر می رسد. مهارت ها و ایده هایی وجود دارند که می توانند در تأمین نیازمان برای ارتباط به ما کمک کنند و بهتر است آن ها را بیاموزیم، تمرین کنیم و به ذهن بسپاریم؛ چون خواه اسمش را عشق بگذاریم خواه دوستی یا صرفاً گفت و گویی عالی، دستیابی به ارتباطات اصیل و معنادار مهمترین هدف در زندگی است.

پژوهشگران دریافتند که در گفت و گو های موفقیت آمیز طرفین بیشتر سؤال هایی از یکدیگر می‌پرسند که نیازها ،اهداف، باورها و هیجانات طرف مقابل را آشکار می‌کند. در گفت و گوی ناموفق مردم اغلب درباره ی خودشان حرف می زدند یا سوال های سطحی می‌پرسیدند، سؤال هایی که به هیچ وجه احساسات طرف مقابل را آشکار نمی کرد.

طبق پژوهشی که در سال ۲۰۱۶ انجام شد:« اگر زنی هیجاناتی از قبیل خشم یا اندوه را در محیط کار بروز دهد، اغلب متحمل عواقب اجتماعی و حرفه ای منفی خواهد شد. زنان در صورت بروز هیجاناتی که مردانه تلقی می شوند، خسارات اجتماعی و اقتصادی فراوانی می‌بینند. حال اگر زنان هیجاناتی را بروز بدهند که زنانه تلقی می‌شوند، به خاطر احساساتی بودن یا نداشتن کنترل روی عواطفشان سرزنش می‌شوند که در نهایت؛ شایستگی و صلاحیت حرفه ای زنان را خدشه دار می‌کند. »

همان طور که اندرو می گوید:« افراد دنبال قاطعیت هستن اما وقتی گند می زنی انتظار صداقت هم دارن. این درس بزرگیه: نه فقط راه حل هاتون، بلکه مشکلاتتون رو هم با مردم در میون بذارین.»

حالت پیش فرض یک مدیر نباید محرمانگی باشد. ... هنگامی که بی درنگ به محرمانگی روی می آورید به دیگران می گویید که آن ها قابل اعتماد نیستند. وقتی روراست هستید به دیگران می گویید که به آن ها اعتماد دارید و چیزی برای ترس وجود ندارد. وقتی چیزی را با کارمندان در میان می گذارید به آن ها حس مالکیت نسبت به آن اطلاعات را می دهید. نتیجه اش ... این است که با احتمال کمتری آنچه را با آن ها در میان گذاشته اید، افشا می کنند.

درسی که اینجا می شد گرفت ارزش تکرار را دارد: رسیدن به یک تیم خوب پیش نیاز ضروری برای رسیدن به یک ایده ی خوب است. راحت می توانید بگویید که شما افراد یا استعدادی می خواهید و همین طور هم هست، ولی اینکه این افراد چگونه با یکدیگر تعامل برقرار می کنند، کلید واقعی است. ... اینجا یک اصل مهم وجود دارد که شاید بدیهی به نظر برسد اما با این حال - به تجربه ی من -اصلاً بدیهی نیست. یافتن افراد مناسب و روابط مناسب مهم تر از یافتن ایده ی مناسب است.

وقتی جنبه های مثبت و منفی یک کار هم زمان وجود دارند، اتفاقی که کاملاً عادی است، افراد تمایلی ندارند به چیزهایی که آزارشان می دهد زیاد توجه کنند چرا که می ترسند انگ معترض به آن ها بخورد.

عواملی که موجب می شود آدم ها کارهای احمقانه ای بکنند، عوامل قدرتمندی هستند و اغلب هم نامرئی اند، حتی در بهترین محیط ها هم نفوذ می کنند.

بر این باورم که مدیران باید از شدت کنترل ها بکاهند نه اینکه بر آن بیفزایند. آن ها باید ریسک را بپذیرند؛ باید به کسانی که برایشان کار می کنند اعتماد داشته و در هموار کردن مسیرشان کوشا باشند و همواره باید به هر آنچه ترس می آفریند توجه کنند و به آن بپردازند. علاوه بر اینها رهبران موفق این حقیقت را می پذیرند که الگوهایشان ممکن است اشتباه یا غیر کامل باشد. تنها در صورتی که نادانسته های خود را بپذیریم می‌توانیم به یاد گرفتنشان امیدوار باشیم.