بریده‌های کتاب نیایش

رسم دنیاست که یک جایی پیشرفتت را کند می‌کند تا بفهمی رئیس کیست.

...زیرا معلوم نبود این کشور چه دارد که غم غربتش چنین هولناک به جان آدم می‌افتد...

زندان آن بیرون نیست، بلکه درون هرکدام از ماست. چه بسا، بلد نباشیم بدون آن زندگی کنیم.

راستش، بهترین کسی که آدم می‌تواند باهاش اختلاط کند خودش است _ لااقل سوءتفاهمی پیش نمی‌آید.

بر اثر خشم، ذهن بازتر و نافذتر می‌شود، به روشن بینی می‌رسد. خشم بر سایر عواطف غلبه می‌کند و جسم را به اختیار خویش در می‌آورد. بی‌هیچ تردید، خرد از خشم سرچشمه می‌گیرد، زیرا فقط خشم قادر است از هر حد و مرزی بگذرد.

آنچه از این کالبد می‌رود بخشی از دنیا را همراهش می‌برد؛ مهم هم نیست که خوب باشد یا بد، خطاکار یا پرهیزگار، زیرا بر حال جایش بسیار خالی می‌ماند.

به قلبی که همزمان هم سالم است و هم شکسته چه می‌گویند؟ شاید هیچ واژه ای برایش وجود نداشته باشد، ولی به دلایلی باعث می‌شود به یاد بارانی بیفتم که میان آفتاب می‌بارد.

گاهی اوقات زندگی به تو اجازه نمی‌دهد مبارزه ات را انتخاب کنی. فقط می‌توانی همراهانت را انتخاب کنی.

شاید در زندگی فقط یکی‌دو چیز سخت‌تر از این باشد که نزد خودت اعتراف کنی که انسان ریاکاری هستی.

هاکی فقط یک بازی احمقانه است. سال به سال خود را وقف آن می‌کنیم بدون اینکه هرگز واقعا امید داشته باشیم در مقابل چیزی به دست می‌آوریم. می‌سوزیم و خون جگر می‌خوریم و گریه می‌کنیم و کاملا می‌دانیم در بهترین حالت، بالاترین چیزی که ورزش می‌تواند به ما بدهد، ناباورانه پوچ و بی ارزش است:فقط یکی دو لحظه برتری. همین. اما مگر این زندگی کوفتی چیز دیگری هم دارد؟