بالاخره این کتابم تمومش کردم...
مدت طولانی تری و براش گذاشتم چون سرم شلوغ بود ولی خوشحالم که خوندمش.
حین خوندن این کتاب احساسات مختلفی از جمله حیرت، غم، خوشحالی، بغض و... تجربه کردم. چیزای زیادی در رابطه با علوم زیست شناسی و ژن یادگرفتم. درمورد خیانت، حسادت، خودخواهی و شفقت هم مطالعه کردم و همه ی این احساسات باهمن که این رو یه کتاب ارزشمند میکنه برای من. فقط یه ستاره کمتر دادم بخاطر اینکه یه جاهایی یه سری از جزییاتو نگفته بود درصورتی که لازم بود و باعث میشد که تصویر سازی ناقصی داشته باشم.
        

          دو سه تا نویسنده ی  محبوب دارم یکی اش بلیک کراوچ
کراوچ جذاب مینویسد،اگر چه ژانر علمی تخیلی به ذات جذاب است اما کراوچ تبحر خاصی در پرورانده این ژانر دارد.
ارتقا اما قضیه اش کمی فرق دارد دوز علمی بودنش بر تخیلی بودنش برتری دارد و اگر کمی با زیست شناسی و بیولوژی آشنایی نداشته باشی بدجوری توی ذوقتان میخورد.
در هر حال کراوچ از ایده ی ارتقا یافتن انسان ها و آینده ی مملو از علم و تکنولوژی برای مانایی زندگی بشر روی این کره ی خاکی اثری خلق کرده خواندنی اما  ترسناک .
در کل یک جور ترس از این که معلوم نیست داریم چه بلایی سر بشر می آوریم با این همه پیشرفت در آثار کراوچ دیده میشود .
پیشنهاد میکنم بقیه اثار او به خصوص مجموعه ی ویوارد پاینز که نزدیک ترین موضوعیت را به ارتقا دارد بخوانید.
اگر دوست دارید بیشتر از کراوچ بدانید سری به لیست کتاب های علمی تخیلی من بزنید. 
        

          به داستان میشد ایراد گرفت ولی جذب می‌کرد و در پایان بندی بنظرم فیلم هندی کرد و رفت و تمام.
از کراوچ بعید بود. ازش انتظار بیشتری داشتم
        

          آیا از بین رفتن نسبی انسانیت هزینه ی خوبی برای نجات جامعه انسانی است؟
تصور کنید در دنیایی زندگی می کنید که در آخرین قرن وجود خود است ، قحطی همه جا را فرا گرفته ، دو درصد از جمعیت زمین مرده اند و گوشت مصنوعی جایگزینی بر گوشت واقعی شده.
اکنون دو راه در روبرو شماست : ادامه دادن زندگی خود و روند طبیعی یا ارتقایی سخت از انسانی متفکر به انسانی خداگونه ، انسانی که تحمل دردش بالاست ، احتیاج به خواب کمی دارد و هر چیزی که در زندگی اش رخ داده است را مانند یک فیلم بر روی پرده سینما در ذهن خود دارا است اما منطقش به احساساتش ارجحیت داده شد احساسث که بزرگترین بخش انسانیت است.
این اثر روانشناختی به تقابل این دو عقیده می پردازد ، دو عقیده که نه کاملا بی نقصند و نه کاملا پر از ایراد.
یک مورد از انتقاد هایی که به این اثر زده می شود توجه بیش از حد به جزئیات است در حالی که یکی از مثبت ترین ویژگی های این کتاب دقیقا همین توجه به جزئیات انسان ارتقا داده شده است.
توصیف شخصیت ها ، عقایدشان و اتفاقات درونی که برایشان طی روند داستان می افتد به طرز تقریبا کاملی روایت شده است به شکلی که حتی اگر در برخی از قسمت ها داستان با روندی کند پیش می رود اما همچنان جذابیت خود را حفظ می کند ؛ تنها نکته منفی برای من کمتر پرداختن به جزئیات آخرالزمانی دنیای کتاب بود به گونه ای که نویسنده چند قطره از جزئیات را در اختیار شما می گذارد و تا آخر کتاب خواننده را به چشمه ای می‌کشاند که وجود ندارد.
این رمان نوین اعتراض و هشداری از طرف بلیک کراوچ به جامعه ی انسانی بود جامعه ای که هر چقدر خالق است به همان اندازه یا حتی بیشتر نابودی به وجود می آورد نابودی که در نهایت به گونه ی خودش می رسد و پایان می‌یابد ، خواندن و تفکر در این کتاب را شدیدن پیشنهاد می‌کنم.
در آخر تشکر می‌کنم از نشر نون و جناب هادی سالارزهی برای چاپ و این ترجمه فوق العاده.
        

          ارتقا... کتابی که علاقه مندان به داستان های علمی تخیلی از نوع بیولوژیکی حتما ازش لذت میبرن. 
دومین کتابی که از بلیک کراوچ میخوندم (بازگشت رو قبلا خونده بودم) و بازهم به نظرم ضعف داستانی توش پیدا بود. نویسنده ایده های عالی ای داره که برای پرورش و شاخه و برگ دادن بهشون ضعیفه اما به قدری هالیوودی و هیجانیشون میکنه که بخواین بخونینش.
        

          بولشت محض
یه‌ستاره و نیم برای بخش اولشه
بخش دوم نیم‌ستاره
بخش سوم منفی شونصدستاره
نخونید آقا نخونید!
        

          ارتقا هم برای من رفت جزوه دسته کتاب هایی با پتانسیل سوخته 
.......... 
🔺اگر در کتاب ماده تاریک مباحث علمی ( فیزیک کوانتوم) پیش زمینه ای ست برای روایت داستان ، توی این کتاب مباحث علمی و بحث ژنتیک مکملی برای روایته و به نظرم یکی از نقطه قوت های کتاب حضور جامع و کامل علمی برای پیش برد داستانه 

- البته قرار نیست این کتاب رو با ماده تاریک مقایسه کنم چون از هر لحاظ که نگاه می کنم این کتاب از ماده تاریک ضعیف تره البته خواستم بگم نویسنده برای نوشتن بخشی از کتاب نگاهی داشته به یک قسمت از ماده تاریک که شخصیت اصلی داستان وارد یکی از دنیاهای موازی میشه و این اتفاق برای من خیلی جالب بود 

⚪ کتاب رو میشه به دو قسمت تقسیم کرد چون از اواسط کتاب داستان تقریبا عوض میشه ولی روایت سینوسیِ کتاب هیچ تغییری نمی کنه و این روایت سینوسی به ویژگی مثبت  و منفی کتاب تبدیل میشه 
مثبت به این دلیل که وقتی تقریبا چرخش داستانی رخ میده، هیچ افتی محسوسی مشاهده نمیشه و منفی به این دلیل که هیچ فراز و فرودی هم مشاهده نمیشه یعنی قلم نویسنده وقتی شخصیت ها درحال فرار از یک بمب ان با وقتی که یکی از شخصیت ها درحال نوشتن نامه ست تغییر نمی کنه و این برای مخاطب یعنی بی تفاوتی در مهم ترین لحظات کتاب 

🔘 به جرات میتونم بگم شخصیت پردازی عالیه ( البته فقط لوگان رمزی که شخصیت اصلیه) ما به واسطهٔ توصیفات دقیق و کنکاش ذهنیِ لوگان با این شخصیت همزادپنداری می کنیم ( هر چقدر شخصیت پردازی خوبه، فضا سازی بده ،  کتاب هیچ وقت این دنیای آخر الزمانی رو برای ما ترسیم نمی کنه) 
- بلیک کراوچ اصرار داره که ایده هاش رو تبدیل به صحنه هایی از فیلم اکشن بکنه، درست در زمانی که مخاطب باید در مورد هدف نویسنده تفکر کنه و زمینه این اتفاق فراهم میشه کاری می کنه که ذهن مخاطب از هدف نویسنده منحرف بشه شاید بلیک کراوچ از این هراس داره که اگه بخش روانشناسانه کار رو اضافه و اکشن  کار رو کم کنه مخاطبش رو از دست بده 

درمورد پایان کتاب و لحظه سر نوشت ساز کتاب هم به نظرم خیلی سراسیمه عبور می کنه و انگار می خواد زود تر از این مرحله عبور کنه و واقعا بده، طریقهٔ پایان واقعا بده ❗
احتمالا بزودی کتاب بازگشت این نویسنده رو هم خواهم خوند و برای اون کتاب امیدوارم. 
        

          این کتاب رو دیشب قبل از حمله ی اسرائیل تموم کردم . اتفاق های بعدش باعث شد که نتونم همون موقع نظرمو درموردش بگم . 
یکی از بهترین کتاب هایی بود که در ژانر علمی تخیلی خونده بودم .متن گیرا و روانی داشت . روند داستان آدم رو با خودش همراه می کرد . ایده ی داستان جالب بود و برای علاقه مندان به ژانر علمی تخیلی و علم ژنتیک میتونه خیلی جذاب باشه . 
روایتی تمیز از عواطف ، انسانیت و اینکه ارتقا همیشه هم نمیتونه خوب باشه . شفقت و همدردی برای جوامع انسانی لازمن . چند میلیارد آدم نابغه که همشون هم فکر میکنن حق با خودشونه و هیچ رحمی نسبت به همدیگه ندارن ، نمیتونن راه نجاتی برای جهان پیدا کنن و بدتر باعث انقراض بشریت میشن . این محبت و همدردیه که  باعث بقای انسان ها میشه . 
عاشق نامه ی آخر داستان بودم . نامه ای که لوگان به بت و اوا نوشته بودم . تک تک جملاتش به نظرم قشنگ و قابل تامل بودن . مخصوصا این موضوع که ما فقط به ۱۵۰ نفر می تونیم اهمیت بدیم و وقتی یه جنایت در ابعاد بزرگ تری اتفاق بیفته ، انگار شفقت کمرنگ تر میشه و دیگه اون اهمیت و توجه ای که جنایت های کوچیک تر به خودشون جلب میکنن رو جلب نمیکنه . 
مرگ یک کودک که رسانه ای میشه ، قلب همرو میشکنه و همرو منقلب میکنه ، ولی مرگ صد ها کودک چی ؟ انگار مردم نسبت به درد بی حس میشن و دیگه اندازه ی قبل اهمیت نمیدن . جنایت در مقیاس بزرگ برای ما قابل درک نیست و نمی دونیم که چه واکنشی باید نشون بدیم ، پس فقط از کنارش می گذریم . 
و این دقیقا مشکلیه که باعث انقراض انسان خواهد شد . 
در آخر واقعا خوندن کتاب رو پیشنهاد میکنم ، و قطعا  اگه فرصتش پیش بیاد بقیه ی کتاب های نویسنده رو هم میخونم .
        

          ☆‌ فقط سه ستاره ☆

راستش نمی‌دونم در مورد این کتاب چه حسی داشته باشم،
"ماده‌ی تاریک" رو واقعا دوست داشتم، اما این کتاب بیشتر برام مثل درس خوندن با هیجان بود! 
کلی مباحث زیستی و ژنتیکی داشت که خوندن کتاب رو برام جذاب می‌کرد اما مدام این سوال تو سرم بود که آیا مخاطب عام هم متوجه این سرنخ‌ها می‌شه یا نه.
از طرفی تمام چیزهایی که در قالب "علمی تخیلی" ارائه داده بود به نظرم کاملا "علمی" بودن و همین باعث می‌شد دور از ذهن و تخیلی به چشمم نیاد و هیجان داستان کمتر شه واسه‌م. (برای همین گفتم مثل درس خوندن بود)

ایده داستان جذاب بود ولی خب پایانش هم چندان رو دوست نداشتم :(
        

          "یک بچه که درچاه می افتد و میمیرد‌‌؛ دنیا تماشا میکند واشک می ریزد... ولی با بالا رفتن تعداد قربانیان شفقت ما ناپدید می شود... مرده ها تبدیل به آمار و ارقام بی چهره می شوند به این محو شدن شفقت می گویند.. ولی در واقعیت ای در میراث ژنتیکی ماست... هوموساپینس ها فقط می توانند به صد وپنجاه نفر اهمیت بدهند با آنها احساس همدردی کنند و ارتباط پایدار داشته باشند..."
"ما مشکل کمبود هوش نداریم ما مشکل کمبود شفقت داریم... این بیشتر از تمام عوامل دیگر مارا به سوی انقراض می برد"