بریده‌های کتاب شایسته.

یعنی متوجه نیستید؟ ما خودمان یک باغ‌وحش هستیم! ما اصلا به انسان شباهتی نداشتیم. ما خودمان یک باغ‌وحش هستیم!...

دنیایی شده که آدم را دور می‌اندازند قبل از این‌که تاریخ مصرفش تمام شود.

تغییر بزرگ تلاش زیاد می‌خواهد.

هیچی تحت کنترل ما نیست. فقط اعتماد دارم که زندگی ما رو به جایی که باید باشیم برسونه.

من به رفتن آدم‌ها عادت داشتم.

اما چه سنگینی غم‌آوری در درونم بود.

انتخاب، زمان می‌خواهد.

نه، نه جک... اونا دشمن نیستن. ما داریم ازشون دشمن درست می‌کنیم. دشمن ما فقط ما هستیم.

گاهی با خودم نقشه‌های بزرگ می‌کشم، خودم را شایسته‌ی همه‌کار و همه‌چیز می‌دانم، با خود می‌گویم آری، کسانی که دست از جان شسته‌اند و از همه‌چیز سرخورده‌اند، تنها می‌توانند کارهای بزرگ انجام بدهند. بعد با خودم می‌گویم به چه درد می‌خورد؟ چه سودی دارد؟... دیوانگی، همه‌اش دیوانگی است! نه، بزن خودت را بکش، بگذار لاشه‌ات بیفتد آن میان برود، تو برای زندگی درست نشده‌ای، کمتر فلسفه بباف، وجود تو هیچ ارزشی ندارد، از تو هیچ کاری ساخته نیست!

خسته شدم، خوب بود می‌توانستم کاسه‌ی سر خودم را باز بکنم و همه‌ی این توده‌ی نرم خاکستری پیچ‌پیچ کله‌ی خودم را در آورده بیندازم دور. بیندازم جلوی سگ.

یک تنبلی سرشاری مرا روی تخت میخکوب کرده.

تک و تنها بودم. مابین چندین میلیون آدم مثل این بود که در قایق شکسته‌ای نشسته‌ام و در میان دریا گم شده‌ام. حس می‌کردم که مرا با افتضاح از جامعه‌ی آدم‌ها بیرون کرده‌اند. می‌دیدم که برای زندگی درست نشده بودم.

الان نه از زندگی خوشم می‌آید و نه بدم می‌آید. زنده‌ام بدون اراده، بدون میل، یک نیروی فوق‌العاده‌ای مرا نگه داشته.