بریده‌های کتاب ida

می دانم اگر از اینکه خودت باشی بترسی یا اینکه مطمئن نباشی چه کسی هستی، باور اینکه کسی عاشقت باشد، سخت است. سخت است که باور کنی آن یک نفر خاص ترکت نمی کند.

ستاره های توی چشم هاش گم شده بودند.

نمی توانم همه چیز را برایش تعریف کنم. پس هیچ چیزی به او نمی گویم.

وقتی توی آینه ی دستشویی دنبال خودم می گردم پیدایش نمی کنم هیچ. توی تنهایی هایم نمی دانم کی ام. توی تنهایی هایم هیچ چیز نیستم.

خیلی راحت تر بودم اگر از من بدش می آمد. آن وقت دیگر این همه عذاب وجدان نداشتم.

دیگر او را نمی بینم. گاهی وقت ها، حس می کنم توی خیابان می بینمش، اما هیچ وقت او نیست.

چشم هایش را می بوسم: _ من چی‌؟ من بدون تو چی کار کنم، سارا؟

وقتی کسی را دوست داریم توی ذهنمان باهاش حرف می زنیم.

داد از این بیماریِ دیوانه خواندن کسانی که درکشان نمی کنیم!

ولی خودتان همین الان گفتید:(( درد کم می شود، خاطرات کم‌رنگ می شوند.)) _ آره، گفتم، کم می شود، کم‌رنگ می شود، ولی از بین نمی رود.

بی وقفه به خود می کشد مرا این ژرفای درون به درونم می نگرم، چشمانم سیاهی می رود خواهم گریخت از خود به خود و از هراس اعماق رها خواهم شد.

هیچ کدام از شما که دوستتان داشتم تا حد مرگ مرا با تنهایی ام دوست نداشتید تنها اوست بی چشم داشت محبتی تنها و تنها، تنهایی ام که هنگام مرگ هم با من می میرد

از دست خواهمت داد، حس می‌کنم و این بزرگترین درد خواهد شد

من سکوت می کنم و عشقم را درونم پنهان می شنوی فریاد سکوتم را؟

هر کسی سرزمین پریان مخصوص خودش را دارد.

اما کسی نمی دانست خود مری پاپینز چه احساسی دارد؛ چون مری پاپینز هیچ وقت به کسی چیزی نمی گفت.