بریده‌های کتاب ida

کل گذشته ام را پنهان می کنم، با این امید که فراموششان کنم. من همه چیز را از دیگران پنهان می کنم. کاش می توانستم از خودم هم پنهانشان کنم.

به این عادت دارم؛ به دروغ گفتن و دیدن اینکه چطور مردم نفس راحتی می کشند از اینکه قرار نیست دل‌نگران باشند.

بهترین لبخند تصنعی ام را زدم. نه اینکه در این کار وارد نبودم عادت داشتم به تظاهر کردن: می دانستم شادی چه ظاهری دارد از بیرون.

می‌خندم نه به خاطر اینکه چیز خنده‌داری شنیده ام بلکه چون نمی‌خواهم تنها باشم. باید بیشتر تلاش کنم.

دلم می‌خواهد آب من را بپوشاند، به دریا ببرد و آن‌قدر آن پایین نگهم دارد که همه چیز ساکت شود. تا زمان دنیا را شفا دهد.

چقدر طول می کشد تا کاملا فراموشم کند؟ و چقدر طول می کشد تا من دست از خواستن او بردارم؟

حالا هیچ کس را ندارم که برایش پیام بفرستم و هیچ چیز را که به سویش برگردم.

با من بگو: چگونه خود را از این طوفان برهانم بگو: با تو چه کنم حالا که به بودنت معتاد و هیجانم برای بودنت به مرز هذیان رسیده است

دوست؟ طنین غریبی داره.

از او به خاطر تمام تلاش هایش برای من، برای ضعفش در باور من، و بدسلیقگی اش در مجاز ساختن من که بیازارمش، متنفر شدم.

همچون جنگجویی زخم خورده که می خواهد برخیزد روی پایی که از یاد برده از دست داده است بازوانم را سخت می پیچم گِردِ کسی که رفته از آغوشم

هر روز به عصر حجر هجرت می کنم سینه ام سنگ می شود عهدم را می شکنم با بُتی که می پرستیدم بعد بر میگردم در روشنایی کم رنگ غروب می بینم باز سنگ بُتم را به سینه زده ام

در قبال درد، باز و پذیرا باش.شاید فکر کنی آسان تر است اگر درد را سرکوب کنی یا با مشغولیت ها و کسب و کار از آن فاصله بگیری. اما احساساتت، خواهی نخواهی، خودشان را به سطح می رسانند؛ رنج و اندوه، توجهت را طلب می کند.

نه فقط برای آنچه بود، بلکه برای آنچه دیگر نخواهد بود هم اندوهگین باش و بعد به آرامی و با عشق رهایش کن.

منتظر باش که مراحل مختلفی را در رنج و اندوهت تجربه کنی: شوکه شدن، کرختی، انکار، افسردگی، گیجی، ترس، خشم، تلخی، احساس گناه، پشیمانی، پذیرش و امید. این ها ممکن است به هر ترتیبی و در دفعات به سراغت بیایند.

غمگینم احساس می کنم آینده بی امیده و نمیشه چیزی رو بهتر کرد خسته ام و ناراضی از همه چیز به عنوان یک انسان، شکست خورده ای تمام عیارم

نمی تونم تنها بمونم نمی تونم دیگران رو تحمل کنم

اندیشه ام با لبخندی کُشنده بر لبانش دور می شود از من با تشویشی بدآهنگ و ناموزون در روحم غریو می کشد مرا ترک می کند

لعنت به تو به خاطر احساس مزخرفی که نسبت به خودم برام ساختی.

طوری نشده بود. اما چیزی درونم تغییر کرده بود. از این رو به آن رو شده بودم. دیگر نمی خندیدم. توی خودم بودم. بی هدف پرسه می زدم. دوست کسی نبودم و از چشم همه افتاده بودم. دلم می خواست گم شوم.