بریده‌های کتاب ida

ولی خودتان همین الان گفتید:(( درد کم می شود، خاطرات کم‌رنگ می شوند.)) _ آره، گفتم، کم می شود، کم‌رنگ می شود، ولی از بین نمی رود.

بی وقفه به خود می کشد مرا این ژرفای درون به درونم می نگرم، چشمانم سیاهی می رود خواهم گریخت از خود به خود و از هراس اعماق رها خواهم شد.

هیچ کدام از شما که دوستتان داشتم تا حد مرگ مرا با تنهایی ام دوست نداشتید تنها اوست بی چشم داشت محبتی تنها و تنها، تنهایی ام که هنگام مرگ هم با من می میرد

از دست خواهمت داد، حس می‌کنم و این بزرگترین درد خواهد شد

من سکوت می کنم و عشقم را درونم پنهان می شنوی فریاد سکوتم را؟

هر کسی سرزمین پریان مخصوص خودش را دارد.

اما کسی نمی دانست خود مری پاپینز چه احساسی دارد؛ چون مری پاپینز هیچ وقت به کسی چیزی نمی گفت.

و این درد این درد هرگز از بین نخواهد رفت.

تازه می فهمم که او هم مثل بقیه است و من به همین دلیل از او متنفر می شوم.

نمی توانم احساسم را بیان کنم. این همه کتاب خوانده ام این همه کلمه اما نمی توانم چیزی را که درونم می گذرد بیرون بریزم.

کاش می توانستم کمی بی خیال باشم.

من عاشق همین معمولی بودنت هستم.

دیروز خیلی اتفاقی همه چیز خوب بود و امروز واقعیت خودش را نشان می دهد.

می دانم که احساس خوبی نیست اما حسرت می خورم که چرا نمی توانم گاهی اوقات من هم خودخواه باشم.

اما من نمی خواهم اینجا فوق العاده باشم می خواهم مثل بقیه معمولی باشم.

به نظرم اون توی قلب من گم شده و نمیتونه راه خروج رو پیدا کنه.