بریده‌های کتاب سودآد

که دراز است ره مقصد و من نو سفرم...

لباس کهنه چه حاجت که زیر سُمّ ستور تنی نماند که پوشند جامه بر بدنش‏...

چنین شیعه‏‌ای را علی علیه السلام نمی‌خواهد و از او بیزار است. چشم‌هایتان را باز کنید، گوش‌هایتان را باز کنید، هر حرفی را که‏ می‌‏شنوید فوراً نگویید «می‌گویند چنین». آخر این «می‌گویند» ها ریشه‌هایش یک جاهای خطرناک است. تحقیق کنید، بعد از تحقیق هرچه که می‌خواهید بینکم و بین الله بگویید، اما بی‌‏تحقیق حرفی را نزنید. استاد مطهری، سیری در سیره ائمه اطهار، ص45

همیشه بی‏‌سوادها و نادان‌ها و جاهل‌ها وقتی که در مقابل دانشمندها، باقدرت‌ها، باهنرها قرار می‌گیرند و می‌بینند جامعه برای اینها احترام قائل است، نمی‌دانند چه کنند، ابزار دیگری که ندارند، اگر بگویند بی‏‌سواد است، آثار علمی‌‏اش را می‌بینند، اگر بگویند بی‏هنر است هنرش را می‌بینند، اگر بگویند بی‌عقل است عقلش را می‌بینند، چه بگویند؟ آخرش می‌گویند: این دین ندارد، این کافر است، این مسلمان نیست

والله علی را ازدیگران بهترمی‌‏شناختند. این شهادت تاریخ است که معاویه به علی ارادت داشت و با او می‏‌جنگید. (دنیاطلبی، حرص، عقده روحی داشتن، از اینها غافل نمانید).. دلیلش این است که بعد از شهادت علی علیه السلام هرکس از صحابه نزدیک علی [نزد او می‌آمد] به او می‌گفت: علی را برای من توصیف کن. وقتی توصیف می‌کردند، اشک‌هایش جاری می‌شد و می‌گفت: هیهات که دیگر روزگار مانند علی انسانی را بیاورد

علی علیه السلام در نهج البلاغه جمله‌ای دارد (علی موجود عجیبی است. اصلًا عظمت علی اینجا ظاهر می‌شود) می‌گوید: «انَا فَقَأْتُ عَینَ الْفِتْنَةِ وَ لَمْ یکنْ لِیجْتَرِئَ عَلَیها احَدٌ غَیری بَعْدَ انْ ماجَ غَیهَبُها وَ اشْتَدَّ کلَبُها» [1] این من بودم و فقط من بودم که چشم این فتنه را درآوردم، و غیر از من احدی قادر نبود که چشم این فتنه را بکند (فتنه این خشکه مقدس‏‌ها)