بریده‌های کتاب سارا رحیمی

من به‌خاطر بیماری و مرگ هنری، متواضع شده‌ام.

اینطور به جاده زدن، آموختن مقام حاجتمندی است. حاجتمند غره نمی‌تواند باشد. حاجتمند بی‌نیاز نیست. حاجتمندی مثل در کم‌ارتفاعی است که موقع ورود سرت را خودبه‌خود به علامت تواضع پایین می‌آورد. نیازمندی جایی است که فقط باید در آن بوده باشی تا بتوانی ببینی‌اش.

«سلامٌ علی القصیدة التی ضلّت قافیتها مِن بعدک» سلام بر قصیده‌ای که قافیه‌اش بعد از تو گم شد...

«به‌نظر می‌رسید مغرور است و تمام ثروتش در دربی‌شایر هم نمی‌توانست این نقص را جبران کند.» این اخلاق‌مداری رمان‌های کلاسیک واقعاً بامزه است. :)

اگر شما در زندگی آدم‌های درستی باشید، لازم نیست اینقدر بگویید، بچه‌ها خودشان یاد می‌گیرند.

دلش می‌خواست در این لحظه بگوید، مثلاً:  «کره‌خر، این را از کجا یاد گرفتی؟» یا  «کدام گوری بودی؟» اما او، مثل بسیاری آدم‌هایی که به زندگی در لباس رسمی عادت کرده‌اند، فکرش هم رسمی شده بود. به این دلیل بود که گفت:  «نووه چنتو، این کارها کاملاً خلاف مقررات است.»

تا وقتی یک داستان قشنگ توی دستت داشته باشی و یکی هم باشد که داستان را برای او تعریف کنی، کارت ساخته نشده است.

چیزهایی که در چشم‌های آدم‌ها می‌خوانی، چیزهایی است که خواهند دید. نه چیزهایی که دیده‌اند.

از خودت می‌پرسی اسرائیل چند بار فلسطینی‌ها را مبهوت خودکشی تحمیلی سرزمینشان کرده؟ به پایین تپه می‌رسی. دورتر، زمین و پارکی است که به تازگی بازسازی شده و چند کودک سفیدپوست آنجا مشغول بازی و دویدن‌اند. «دولت داره یه... یعنی یه محلهٔ یهودی‌نشین جدید وسط روستای ما می‌سازه. اینجا سرزمین ماست، اونا می‌خوان رو خرابه‌هاش برای خودشون خونه بسازن... ما داریم مبارزه می‌کنیم، یعنی توی دادگاه... اما فعلاً که ساخت‌وساز شروع شده. »