بریده‌های کتاب سارا عاشوری

پسر جان، این با ما نیست که بگوییم زنده خواهیم ماند یا خواهیم مرد. آدم برای این زنده است که به زندگی ادامه بدهد. زندگی مثل کار می‌ماند، پس بهتر اینکه آن را به انجام رساند نه اینکه هرجا مشکل شد نیمه‌کاره ولش کرد.

هیچ عشق آتشینی لذاتی را ندارد که دوستی نصیب کسانی که تجربه‌اش می‌کنند، می‌کند.

زندگی تنها زمانی قابل تحمل می‌شود که انسان یا همانی که هست کنار آمده باشد، چه در چشم خودش و چه در چشم دیگران. همۀ ما باید بپذیریم که این آگاهی تمجیدی هم برایمان همراه نمی‌آورد، زندگی مدالی به ما نمی‌دهد که غرور یا خودخواهی یا کچلی یا شکم گنده‌مان را پذیرفته‌ایم و تحمل می‌کنیم.

آیا وظیفۀ ما نیست که دوست بی‌وفایمان را همان‌گونه قبول داشته باشیم که دوست وفادارمان را که خود را فدای ما می‌کند؟ آیا عدم حسابگری جوهر رابطۀ انسانی نیست؟ این که هرچه بیشتر ایثار می‌کنیم کمتر چشم‌داشت داشته باشیم؟

همه‌مان در طول حیات به نوعی از تنهایی محکومیم، اما این تنهایی می‌تواند تنهاییِ تنهایان دیگر را دریابد. پس همه‌مان آنقدرها هم تنها نیستیم.

تنها کسی که بلد است دوستی کند و عشق بورزد، می‌تواند احساس تنهایی کند.

همیشه بابت عشق باید بهایی پرداخت و تنهایی بخشی از آن است. هر آدمی که عاشق باشد یا به کسی فکر کند، در غیاب آن فرد، وقتی که چه جسمانی چه عاطفی ترک می‌شود، حتما تنهایی را تجربه خواهد کرد.