بریده‌های کتاب صدف ولی نژاد

تو تا وقتی به جنگ ادامه می‌دهی نمی‌فهمی جنگیدن چقدر فرسوده‌ات می‌کند. باید یکی آتش‌بس بدهد، سلاحت را زمین بگذاری، نفسی بکشی و به ویرانه‌های اطرافت نگاه کنی تا بفهمی چقدر جنگیده ای.

امید گاهی شبیه اشیایی به ظاهر فراموش شده است که به هیچ‌ دردی نمی‌خورند اما نمی‌توانی دورشان بیندازی؛ تصویر سیاه و سفید یک سونوگرافی قدیمی، کارت مشخصات جنین‌های فریز شده، یک عروسک پارچه‌ای با دو صورت که یک طرفش می‌خندد و یک طرفش گریه می‌کند، یا یک دوچرخه اسباب‌بازی دکوری.

خشم اغلب شبیه نارنجکی است که کف دست آدم منفجر می‌شود.

بچه‌ها شبیه چتر نجات اند وقتی که داری در تنهایی سقوط می‌کنی، در بی‌هدفی، در ناامیدی، در نابودی. زندگی بچه‌ها مثل نموداری‌ است با شیب ملایم و مثبت که هر روز و هر ساعت مختصات تازه‌ای دارد.

همه ما در آن محضر شلوغ شبیه گمشده‌هایی هستیم که بی‌آن که بفهمیم قدم در مِهی سنگین گذاشته‌ایم. نمی‌خواهیم برگردیم، ولی سعی می‌کنیم تندتر قدم برداریم و هرچه سریعتر از آن‌سویش بیرون بیاییم.

شکست‌های ما در زندگی شبیه کشتی‌های غرق شده است؛ نمی‌بینیم‌شان اما می‌دانیم که هستند.

آن شب، در آن جاده جنگلی ارمنستان، آن‌قدر ترسیدم که فهمیدم متضاد ترس شجاعت نیست؛ متضاد ترس توکل است؛ توکل به معنای اصرار بر دیدن نور در انتهای تاریکی، به معنای یافتن آرامش در وحشت و قرار در بی‌قراری.

جنگیدن برای زندگی، لحظه ها را واقعی می‌کند. وضوح تصویر بالا می‌رود. تو تماما هستی و این «تماما بودن» قدرتی فشرده دارد که با لذتی دردناک همراه است. تقلا برای بودن، لحظات را به اندازه ابدیت کش می‌دهد و می‌گذارد اندکی در افسون زندگی شناور باشی.

ذهن من، اگر به خودش و امکاناتی که دارد گذاشته شود، بخش اعظم وقتش را صرف گفت‌و‌گو با آدم‌هایی می‌کند که حی و حاضر نیستند.

غالبا حال همه ما موقع نوشتن شبیه حال کسی‌ است که دندانش را می‌کشند، حتی آن نویسندگانی که نثرشان به طبیعی‌ترین و روان‌ترین شکل ممکن از قلمشان جاری می‌شود.

نمی‌توانم هم‌زمان در دو جبهه بجنگم. یا باید برای تراشیدن امیریل تقلا کنم یا او را تیشه کنم و خودم را بسازم.

پروفسور مقتدرخان (دانشمند مسلمان سنی آمریکایی) در مقاله خود به نام «همه علی (ع) را دوست دارند» می‌گوید : «اگر علی (ع) می‌تواند به مسلمانان در نزدیک شدن به خدا کمک کند، چرا نتواند مسلمانان را به یکدیگر نزدیک کند؟ علی (ع)، که دوست و راهنمای همه کسانی است که محمد (ص) دوست و راهنمای آنهاست، بر قلب همه مومنان حکومت می‌کند.»

کار دقیق شیخ فضل الله تعریف کلیدواژه ها بود. او باید در مورد کلمات مستعمل جدید، شفاف سازی می‌کرد تا فهم امور برای عوام الناس مشتبه نگردد و به لحاظ معرفتی سردرگم و گیج نشوند و نیز بدخواهان نتوانند بر موج بدفهمی مردم سوار شده و به اهداف نامشروع خود برسند. بله آزادی مطلوب همگان و تک‌تک افراد بشر است، اما به واقع کدام آزادی مدنظر است؟ آزادی منتج به ابتذال یا آزادی به معنای عدم مانع رشد و تعالی؟ بله تشکیل مجلس و حرکت به سمت خرد جمعی و مقابله با دیکتاتوری خواستی همگانی است، اما منظور از مجلس کدام مجلس است؟ مجلسی با رویکردی غرب گرایانه و دور از اسلام یا مجلسی مبتنی بر قوانین دین مبین اسلام؟