تو تا وقتی به جنگ ادامه می‌دهی نمی‌فهمی جنگیدن چقدر فرسوده‌ات می‌کند. باید یکی آتش‌بس بدهد، سلاحت را زمین بگذاری، نفسی بکشی و به ویرانه‌های اطرافت نگاه کنی تا بفهمی چقدر جنگیده ای.

امید گاهی شبیه اشیایی به ظاهر فراموش شده است که به هیچ‌ دردی نمی‌خورند اما نمی‌توانی دورشان بیندازی؛ تصویر سیاه و سفید یک سونوگرافی قدیمی، کارت مشخصات جنین‌های فریز شده، یک عروسک پارچه‌ای با دو صورت که یک طرفش می‌خندد و یک طرفش گریه می‌کند، یا یک دوچرخه اسباب‌بازی دکوری.

خشم اغلب شبیه نارنجکی است که کف دست آدم منفجر می‌شود.

بچه‌ها شبیه چتر نجات اند وقتی که داری در تنهایی سقوط می‌کنی، در بی‌هدفی، در ناامیدی، در نابودی. زندگی بچه‌ها مثل نموداری‌ است با شیب ملایم و مثبت که هر روز و هر ساعت مختصات تازه‌ای دارد.

همه ما در آن محضر شلوغ شبیه گمشده‌هایی هستیم که بی‌آن که بفهمیم قدم در مِهی سنگین گذاشته‌ایم. نمی‌خواهیم برگردیم، ولی سعی می‌کنیم تندتر قدم برداریم و هرچه سریعتر از آن‌سویش بیرون بیاییم.