بریده‌های کتاب Saba

به سهراب چشمک زدم خنده اش محو شد ولی لبخند زده بود خودم دیده بودم. از او پرسیدم دوست داری برایت آن بادبادک را بیاورم؟ آب دهانش را قورت داد موهایش را باد آشفته کرده بود احساس کردم که به علامت تایید سرش را تکان داد. شنیدم که گفتم: (هزاربار جانم فدایت) ، و بعد شروع به دویدن کردم

به نظرم می‌رسید که همه ی خلق خدا بلند شده و راه ییلاق پیش گرفته اند و کاروان کاروان از شهر فرار و به ییلاق مهاجرت می‌کنند به نظرم می آمد که چیزی نمانده است که پترزبورگ به خلوتی صحرا شود، به طوری که عاقبت دلم غرق غصه می‌شد، آزرده می‌شدم و خجالت می‌کشیدم. من جایی نداشتم بروم و کاری هم نداشتم که برای آن پترزبورگ را ترک کنم. حاضر بودم که همراه هر یک از این گاری ها بروم، با هریک از این آقایان محترم و خوش سر و پز سوار کالسکه بشوم و شهر را ترک کنم اما هیچکس، مطلقا هیچکس، دعوتم نمی‌کرد؛ انگاری همه فراموشم کرده بودند، مثل این بود که همه شان مرا حقیقتا بیگانه می‌شمردند...!

از وقتی که به یاد داشت زندگی اش یکنواخت وخاکستری، بدون حتی لحظه ای به رنگ زرشکی یا ارغوانی بود

ادعای انسان در مالکیت بر حیوانات یکی از سرچشمه های خودخواهی است زیرا نه تنها رفتار غلط با حیوانات از آن نشات گرفته بلکه در تقویت آن نیز بسیار موثر است. آنان که به عدالت واقعی اعتقاد دارند می گویند بازتاب آنچه ما با حیوانات می کنیم بر ما باز می گردد.

پسرک پرسید:فکر میکنی موفقیت چیه موش کور گفت:دوست داشتن

به نظر من طبیعت قدری شبیه به زندگی است گاهی ترسناک اما همیشه قشنگ

تاریکی هر لحظه بیشتر می شد اما در لحظه ای که تیرگی میخواست جوانه را برای همیشه در خود بگیرد، ناگهان رطوبت دلپذیر و گوارایی را در ریشه اش احساس کرد.سرش را بالا آورد و فریاد زد:آب!بوی آب می شنوم! جوانه تکانی خورد و به جلو نگاه کرد‌.تیرگی از برابر چشم هایش گریخته بود و او همه چیز را به روشنی میدید.جوانه به زمین خیره شد.آب پاک و درخشانی زیر پایش بر زمین دشت جاری بود.آب به روشنایی آفتاب بود و به زیبایی زندگی. جوانه،با بهت و حیرت به این آب دلپذیر و خنک نگاه کرد.ریشه اش را به دست جریان آب خنک سپرد و برگ های کوچکش را در آب شست. خاک تشنه،آب را با دل و جوان می مکید.جوانه با تعجب به اطراف نگاه کرد تا سر چشمه این آب دلپذیر را پیدا کند اما ناگهان بر جای خود خشکش زد: سنگ شکافته شده بود و از قلب او،چشمه پاک و زلالی می جوشید.

زمان،بیماری و مرگ بزرگترین سارقان این جهان هستند . یا اینکه بودند. پس از آن ما آمده ایم.

هر آدمی داخل سر خود دو بادام دارد و جایی زیر جمجمه، درست پشت گوش ها محکم چسبیده است. به آنها《آمیگدال》می گویند که از کلمه لاتین بادام گرفته شده است و شکل و اندازه آن دقیقا اندازه یک بادام است. زمانی که توسط عاملی خارجی تحریک می شوید این بادام ها سیگنال هایی را به مغزتان ارسال می کنند. بسته به نوع تحریک،ترس،خشم،شادی یا غم را احساس خواهید کرد.اما به دلایلی بادام های من خوب کار نمی کنند. وقتی تحریک می شوند واکنشی نشان نمی دهند. بنابراین درست نمی دانم چرا مردم می خندند یا گریه می کنند .شادی،غم،عشق و ترس برایم مفاهیم مبهمی هستند.کلمات 《عاطفه》و《همدلی》تنها حروفی بی معنی و چاپ شده روی کاغذ هستند