بریده‌های کتاب roya ebadi

آن کسی که وجدان دارد اگر به‌اشتباه خود پی برد، رنج می‌کشد. این خود بیش از اعمال شاقه برایش مجازات است

شما نمی‌توانید به یک موجود وحشی دل ببندید. هرچه بیشتر دل ببندید، آن موجود قوی‌تر می‌شود. خلاصه آن‌قدر قوی می‌شود که به جنگل فرار می‌کند. یا می‌پرد روی شاخۀ درخت. بعد درختی بلندتر. بعد هم آسمان. اگر به خودت اجازه بدهی عاشق یک موجود وحشی بشوی، سرنوشتت این است که به آسمان چشم بدوزی.

پناه‌گاهی نیست و نه چیزی که احساس شادمانی‌ات یا غمی پر بار را بدان بیاویزی. آنچه از این خاک بر می‌خیزد عذاب است و عقیمی.

.... ... مدت زمانی که می‌توانم زندگی کنم در مقایسه با ابدیت که در آن نبوده ام و نخواهم بود چقدر حقیر است...

کسی که یک بار رنج کشیده است، تجربه ی درد را هرگز فراموش نمی کند. داستان فرزند انسان

نگاهش را دور اتاق گرداند و یکدفعه چشمش خورد به یک گل گندمی که روزی با خودش به اداره آورده و موقع رفتن از آنجا زحمت بردنش را به خودش نداده بود. حالا تکثیر شده بود؛ کلی شاخه کوچک از آن آویزان شده و بالای رادیاتور شوفاژ معلق بود. آیا این معنایی داشت و ثابت میکرد که او زمانی وجود داشته و خاطره اش زنده مانده است؟ دست کم طبیعت راه خودش را می رفت حالا هر اتفاقی می خواست برای ما بیفتد؛ او این را می دانست