وقتی ‌که بچه بودم از مردم انتظاری داشتم که نمی‌توانستند برآورده کنند — دوستی مداوم، عاطفه‌ی همیشگی. حال آموخته‌ام انتظاری کم‌تر از آنچه می‌توانند برآوردند داشته باشم — همدمی و مصاحبتی دور از تکلف و تعارف.

ما درست در وسط یک تناقض زندگی می کنیم . قرن ما،تا خرخره در این تناقض زندگی می کند و خفه می شود،به آن که حتی قطره اشکی برای تسکین عذابش باشد.

حافظه ام بیش تر و بیش تر از دست می رود. باید با عزم جزم یادداشت ها را بنویسم. حق با دلاکروا است: همه روز هایی که یادداشتشان نمی کنیم مثل روز هایی هستند که زندگی شان نکرده ایم.

پناه‌گاهی نیست و نه چیزی که احساس شادمانی‌ات یا غمی پر بار را بدان بیاویزی. آنچه از این خاک بر می‌خیزد عذاب است و عقیمی.