بریده‌های کتاب ریحانه ضمیری

آیا اگر حتی در مقابلت ضعیف باشم دوستم خواهی داشت؟

آکنده از رویا بود.

جای دیگری همدیگر را خواهیم دید که خبری از تاریکی نیست.

آرام بود. آرام و تا نهایت غمگین.

خسته، داغان، زخمی، اما پیروز.

من و خیال اون تنها مانده بودیم.

به او گفتم که عشق را باید با تمام گستردگی اش پذیرفت، تنها در جسم نمی‌توان پیداش کرد، بلکه در جسم و روح و هوا. در آینه، در خواب، در نفس کشیدن ها انگار به ریه می‌رود، و آدم مدام احساس میکند که دارد بزرگ می‌شود. این جیز ها را زمانی فهمیدم که یک ماه به خانه ما نیامد.

آیا مادرش هم او را به اندازه من دوست داشت؟

صبح تا شب به هر نحوی می‌گذشت،باغ اخوان، کتابخانه عمومی و یا در کرانه شورآبی. اما وقتی که شب می آمد، همه غصه ها و رنج ها می آمدند.

گفت:《من ایرانی ام، دلم برای مملکتم می سوزد. اما ببین چه وضعی شده که آدم راضی میشود بیایند بگیرند و از بدبختی نجاتش بدهند.》

انگار به دنیا آمده بود که تنها باشد.

آیدین گفت:《توی این مملکت پیش از اینکه به سی سالگی برسیم تباه می شویم. تو یک جور، من یک جور، آیدا هم یک جور دیگر.》

چه تنهایی عجیبی!

پدر خیال میکرد آدم وقتی در حجره خودش تنها باشد، تنهاست. نمیدانست تنهایی را فقط در شلوغی می شود حس کرد.

من صبر میکنم صبر میکنم دیگه نکنم چه کنم!

خبر ندارد که فرهاد آدمِ تسخیر و تصاحب نیست؛ که فرهاد مریضِ اون نیست، عاشقِ اوست.