ما ماهیان خاکریزی بودیم غوطه ور در خودمان و دهان مان همان دریچه ی قلب مان بود وطن تاخیر برآمدن آفتاب را بر می تابید ما با تکه ای آینه در دست مان در کوچه ای منتطر بودیم که نور را به خانه مان بفرستیم وطن به اندازه ی نخ کردن تمام سوزن ها طاقت داشت به اندازه ی دوختن همه زخم ها