بریده‌های کتاب Rey

ان شب هوا کاملاً بهاری بود با نسیمی گرم که نرم و ملایم میوزید و ماه غبار گرفته شبهای بهار که در نور آن چهره رهگذرانی که در ظلمت کوچه ها به هم بر می‌خوردند، همچون جام‌های سفیدگون گل‌ها در عطر ماگنولیای شکفته چهره ها غوطه ور بودند.

زندگی یک رشته رنج‌هایی بود که مدام شدید تر میشد و با سرعت پیوسته‌ی فزآینده‌ای به سوی پایانش که عذابی بی نهایت هولناک بود میشتابید.

دیگر به ساعت نگاه نمیکنی، این شئ بی مصرف که به‌گونه ای ملال‌ آور زمان را هماهنگ با بطالت انسانی می‌سنجد، آن عقربه های کوچک که ساعاتی طولانی را نشان می‌دهند که ابداع شده‌اند تا پوششی باشند بر گذر واقعی زمان که با شتابی چنان هولناک و بی اعتنا می‌گریزد که هیچ ساعتی نمی‌تواند آن را بسنجد.

اژدهای کوچک گفت :«نگرانم نمی‌دونم بعدش باید چکار کنم.» پاندای بزرگ گفت :«فقط یک لحظه بایست، نفس بکش و به صدای پیچیدن باد توی بامبو ها گوش کن.»

این پا ها که می‌روند و قوانین خودشان را دارند.نمی‌دانند سرگردانی چیست.فقط میروند و من هم می‌ایستم به تماشای این رفتن.

«روزی می‌اید... خانه های ما بر ستون کلمات ساخته میشوند...» -ایلیاث

به جان کریستوفر و کوه‌های سفیدش به مانی، ماهیگیر بنفش و درخت هزار ساله‌اش و به دست های مادرم. ایرن