بریده‌ کتاب‌های مصطفی رحیمی

ما حق را از افراد نمی شناسیم؛ بلکه افراد را با حق می سنجیم.

انسان اسیر به دست آورده ها و فراورده های خویش شده و امیر بر آنها نیست.

خیال نکنید آگاهی با عمل همدم است! انسان به خاطر تعصب ها، هوس ها و حسادت هایش، در عین حال که آگاهی دارد، علمش را زیر پا می گذارد.

... تاریخ تکرار نمی شود؛ بلکه این مردان تکراری اند که بدون عبرت، رفتار گذشتگان را در برابر آزمون های روزگار تکرار می کنند.

بلالی که می فهمد کارش در هستی رشد کردن است، توقعش از رهبرش این است که او را رشد و حرکت بدهد؛او را پیش ببرد؛ نه اینکه او را در خودش نگه دارد و نه اینکه مثل گاو، علوفه او را تامین کند.

مومن کسی است که به تمام استعدادهایش رشد می دهد و وقتی خودش رشد کرد و نورانی شد، نور می پاشد و در دیگران اثر می گذارد.

حق ثابتی است که ثبات می دهد

کسی که عاشق (حق) شد، خواستار بهروزی و بهزیستی و رشد و حرکت و کمال معشوق است و در این دید حتی یک پر سبزی و یک لقمه نان و یک ورق کاغذ هم هدر نمی شود و ضایع نمی گردد، که باید هرچیزی به رشد خود و کمال خود برسد و این خودداری از اسراف بر اساس این اعتقاد استوار می شود نه فقط بر اساس یک بخل و یا یک دید اقتصادی.

کسی که عاشق حق شد، عاشق خلق می شود، که: عاشقم بر همه عالم که همه عالم از اوست. و این عشق می شود زیربنای مبارزه و امر به معروف و نهی از منکر.

انسان باید انتخاب کند؛ چه زیستن را و چه مردن را. و در انتخاب دنبال رجحان ها و اهمیت ها و ضرورت هاست. هنگامی که زندگی سازنده تر است، زندگی و آن لحظه که مرگ بارورتر است، مرگ انتخاب می شود و این است که مرگ اینها، خود زندگی است و ادامه عالی تری از حیات.

هیچ چیز بی حاصل تر از این مطالعات دستوری و کتاب خواندن های پیشنهادی نیست که پیش از طرح سوال و جوشش پرسش ها، گریبان گیر تازه راه افتاده ها و نو مسلمان های شعارزده می شود.

هرعملی در وقتی، بهترین عمل است. روزی، جهاد بهترین عمل است و روزی کمک به دیگران و روزی حج و روزی دیگر روزه. اما نماز، هرروز بهترین عمل است.

پیش از او (پیامبر خاتم)، انسان ها به برده و برده دار تقسیم میشدند، اما او آدمیان را به پرهیزکار و ناپرهیزکار تقسیم کرد.

الهی دیگران مست شرابند و من مست ساقی، مستی ایشان فانی است و از من باقی.

الهی، روزگاری تو را می جستم خود را می یافتم، اکنون خود را می جویم و تو را می یابم.

محمد(ص) به جهانیان آموخت که می توان فرمانروا بود و ظلم نکرد؛ می توان برگزیده خدا و خلق بود و در کاخ ننشست؛ می توان بزرگ بود و به کودکان سلام کرد؛ می توان روزها به روی خلق خدا خندید و شب ها در محراب عبادت گریست؛ می توان یتیم به دنیا آمد و دنیا را سرپرستی کرد.

... نماز و عبادت نه یک دستور که یک نیاز درونی است؛ یک گرایش فطری است؛ ضرورت حیات معنوی و پاکیزه است. پس انسانی که خود را فارغ از نماز و نیایش می داند، به مرتبه ای پایین تر از سنگ و چوب تنزل کرده است.

آمار بزرگ راه سازی و خانه سازی و ایجاد مراکز صنعتی و اصلاح امور کشاورزی و رساندن برق و آب و مراکز درمانی و واحد های دانشگاهی و سد و نیرگاه و امثال آن به دور ترین مناطق کشور، حقیقتا افتخار آفرین است؛ بی شک این همه، نه در تبلیعات نارسای مسئولان انعکاس یافته و نه زیان بدخوان خارجی و داخلی به آن اعتراف کرده است؛ ولی هست و حسنه ای برای مدیران جهادی و با اخلاص نزد خدا و خلق است.

در همین کشور خودمان مستشارهای آمریکایی آمده بودند پول ما را می گرفتند، از امکانات ما استفاده می کردند، در مملکت ما زندگی می کردند، از آب و هوای ما استفاده می کردند، آن وقت یک استوارشان از یک تیمسار ما احترامش بیشتر بود! یک تیمسار ما جرئت نداشت به یک استوار آمریکایی بگوید که چرا اینکار را کردی؟ میگفت به توچه.

وقتی انسان به قوانین الهی پشت کرد، خیرات و برکات هم به انسان پشت میکند، و این یک تهدید و هشداری است که خدای متعال همیشه به همه کسانی که یک برهه ای از زمان هم به پیغمبران ایمان آوردند کرده که مواظب باشید براثر بی اعتنائی و بی توجهی به احکام الهی و از دست دادن تقوا، خیرات و برکات الهی به شما پشت نکند و شما را به آن سرنوشت بد کافران دچار نکند.