بریده‌های کتاب Raha

دنیا به کسانی پاداش می‌دهد که آنقدر شجاعت دارند که دست از انتظار بردارند و شروع کنند.

انسان طبعاً خودکامه است و از رنج دادنِ دیگری خوشش می آید.

اگر برای بعضی از دردها درمان های متعدد و زیاد تجویز کنند، این علامت آن است که آن درد بی درمان است.

بزدل ها حتی از خوشبختی هم می ترسند. از پنبه هم زخم می خورند.از خوشبختی هم جراحت می بینند.پس قبل از اینکه زخمی شوند، عجله می کنند تا زودتر از آن وضعیت بگریزند و خود را با دلقک بازی معمول استتار کنند.

آنان که در راه آرمان جان می بازند یا فرسوده و فراموش می شوند یا خلایق از آن ها سواستفاده می کنند.اما محال است به نیت‌شان پی ببرند.

جناب آقا، چه کسی برای ما روی زمین می خوابد؟

دوست دارم طوری برقصم که انگار فردایی در کار نیست!

همه چیز به آخر می رسد و هیچ چیز از نو در زندگی آغاز نمی شود.

گذشته تنها گورستان توهمات ماست، در گذشته تا ابد پای ما به سنگ قبرها می گیرد و سکندری می خوریم!

راستش معتقدم هنوز در دنیا عده ی احمق ها بیشتر از آدم هایی است که روراست کینه می ورزند.

آدم باید زندگی کند و برای زندگی کردن باید بجنگد.

بگذار دیگران بمیرند و فقط ما دو نفر روی زمین بمانیم.

آیا چیزی جز بیان آنچه آدمی در درون خود احساس می کند در هنر وجود دارد؟

ترس وجودش را فرا گرفت، از جایی عمیق تر از دریا: ترس از دانستن این که باز هم تنها خواهد شد شاید برای همیشه؛ محکومیتی مادام العمر.

برای شکست دادن تنهایی تا چه حد باید معامله کرد؟

زندگی به او آموخته بود که احساساتش را خرد و به تکه های قابل ذخیره شدن تبدیل کند اما تنهایی هم وسعت خودش را داشت.

"کیا تو نمیتونی از همه چی فرار کنی. گاهی وقتا، باید در مورد مسائل صحبت کنی. باید با مسائل روبرو بشی."

آه، چه وقت دریاچه ی تاریک را خواهم دید، و قایق سفید محبوبم را؟