بریده‌های کتاب حسنیٰٓ

«زندگی نوری است در صندوقی در بسته. آن صندوق هم شاید در بین صندوق‌های دیگر باشد. هر وقت خواستی زندگی آشکار شود، باید از تاریکی بیرونش بکشی و همه‌ی پوشش و پوسته‌هایش را جدا کنی...»

نسل پشت نسل تنها امتحان پس می‌دهیم دیگر انسانی نخواهد بود قربانی، بس است

«ما تقریباً به همان اندازه که برای تنفس نیاز به هوا داریم، نیاز داریم کسی را لمس کنیم که دوستش داریم.»

نگاه او به من کفایت می‌کرد برای سرمستی وصف‌ناپذیرم اگر چشمان عالَمی حتی نسبت به من کور می‌شد.

«کشتن روح انسان، جنایت بی‌خون و خنجری ست که زن، فقط زن می‌تواند آن را با ظرافت تمام به انجام برساند و تو را وا نهد با کالبدی انباشته از نفرت.»

حتماً نباید کسی پدرت را کشته باشد تا از او بیزار باشی. آدم‌هایی یافت می‌شوند که راه رفتنشان، گفتنشان، نگاهشان و حتی لبخندشان در تو بیزاری می‌رویاند.