بریده‌های کتاب م.مهدوی

ادعا نمی‌کنم که این بنا که بدان وارد می‌شوید خانه امام است؛ نیست، چون من ناشنوایم به سخن تاریخ، به سخن اشیاء، به سخن امام. اما سعی کرده‌ام فرار کنم از فریب اسناد تاریخی، وقتی از کاه کوه می‌سازند و کوه را، کاهی می‌نمایانند. راضی شده‌ام که این مجموعه «زندگی نامه داستانی امام خمینی » نام بگیرد، نه که مرا راهی به حقیقت باشد، بلکه به امید عنایت سیمرغی که میلیون‌ها پرنده از پی‌اش روانه ی دار حقایق شده‌اند.

《قرار ما از اول این بوده که ما یک جبهه مردمی تشکیل بدهیم؛ این فراموش نشود.... مردم باید از انقلابشان دفاع بکنند؛ مردم بایستی وارد میدان افاده و استفاده بشوند ... 》

هرسبک زندگی قید وبندها بايد و نبايدها و قوانینی دارد که ممكن است آن را سخت کند اما وقتی درونش قرار می گیری احساس میکنی که جزئی از زندگی ات شده و به آن عادت کرده‌ای آن وقت دیگر سخت به نظر نمی آید. همین طور که برای من سخت نیست. البته ميزان سختی و آسانی اش به این بستگی دارد که چقدر تمرین کرده، چقدر اهل پرهیز بوده، چقدر از مصرف گرایی خسته شده و چقدر برای بهتر کردن وضعیت موجود انگیزه داشته باشی.

باید به این پذیرش برسیم که سختی انسان را رشد میدهد؛ آن وقت می توانیم صبوری کنیم. من در برنامه ها بارها به همۀ خانمها گفته ام که اگر خدا بخواهد یک شبه زندگی ما را از فرش به عرش می‌برد. ما چقدر کننده کاریم؟ چقدر اختیار داریم؟ تلاشمان را می کنیم اما دست و پازدن زیادی اشتباه است. شرایط را بپذیرید و جلو بروید.

نوع کاری که امام خمینی(ره) در جنگ کرد این بود که هم به آن معلم انقلابی مثل ابراهیم همت فرصت داد تا نقشش را در جنگ پیدا کند، هم به آن مشروب خوار نگهبان کاباره مثل شاهرخ ضرغام این فرصت را داد. آن پیرزن ناتوان هم سهم خودش را در این دید که دستکش ببافد. پس وظیفه ما این است که بستری فراهم کنیم تا افراد در آن بستر نقش آفرینی کرده، سهمشان را انجام دهند. اگر بتوانیم این کار را انجام بدهيم حتما موفق خواهيم بود. این کار آزمون و خطا دارد، مشکلات دارد، صبر می خواهد، نظارت و هدایت و اصلاحگری می‌خواهد اما قابل انجام است.

" آیا دشمن با مساجد ما کار دارد؟ نه، آیا با نماز ما کار دارد؟ نه، آیا با روزه ما کار دارد؟ نه، آنها با عفت ما کار دارند. چرا؟ چون این دامن‌های عفیفه هستند که شهید سلیمانی تربیت می‌کنند. این دامن‌های عفیفه هستند که شهید حججی تربیت می‌کنند. "

از جمله مناطقی که همواره دچار مشکلات و معضلاتی در زمینههای مختلف اجتماعی، فرهنگی و مسائل مربوط به امکانات رفاهی بوده است حاشیه‌ی شهرها هستند. فارق از اینکه چه عواملی در ایجاد پدیده‌ی حاشیه نشینی تاثیر گذار است و چه دلایلی بر تشدید مشکلات این مناطق دامن می‌زند موضوع بحث پژوهش پیش رو معرفی افراد دغدغه مندی است که با ابتکار عمل خود برای رفع این مشکلات پیش قدم شده و با وجود علقه و پیشینه ی اعتقادی که دارند نه به انتظار معجزه ای از سوی خدا نشستند و نه چاره اندیشی در این باب را به امید حرکتی از سوی بندگان خدا از سر باز کردند؛ بلکه به عنوان عضوی از این اجتماع و با فهم این مطلب که برای رفع و رجوع این مشکلات اقدام عملی از طریق کار میدانی و درگیر کردن افرادی که چون خودشان با این مشکلات دست به گریبان هستند یا تبعات آن بر زندگیشان سایه افکنده است در کنار توکل بر خدا و مطالبه گری از مسئولین امر نتیجه بخشی مطلوبتری نسبت به منفعل ماندن و بی تفاوتی نسبت به این مسائل دارد. از جمله این افراد که نمونه‌های مشابه آنها در سراسر ایران کم نیست آقای مهران کدخدا حسین آبادی و خانم سمیه لشکری از اهالی شهر کرمان هستند.

ما به دنبال این بودیم که برای روستا شعاری درست کنیم تا به مردم بگوییم کوچک بودنمان مایه ی افتخار است، نه مایه شرم و خجالت؛ به همین واسطه به شعار "روستای من کشور کوچک من است؛ کوچک زیباست" رسیدیم. هدفمان این بود که به اهالی بگوییم روستا مانند یک کشور است و شما میتوانید در این كشور رئيس جمهور، وزير، نماينده و... باشيد و برای آبادانی آن تلاش کنید. گفتیم می‌خواهیم دور روستا را سیم خاردار بکشیم و قرار نیست کسی از بیرون بیاید و ما را یاری کند. بعدها با همین مضمون مقاله ای نوشتم و بیان کردم "ما به مشهد و تهران نیازی نداریم؛ حال که دستمان را نمی گیرند . لااقل پایمان را رها کنند" به یکی از مدیران برخورده بود و گفت: «تو کی هستی که به مشهد و تهران احتیاج نداری؟» گفتم: «من حسن غلامی، رئيس جمهور کشور کریم آباد هستم.» «

جوانی با تیشرت سیاه آستین کوتاه و زنجیر به گردن در حالی که آدامس می‌جود رفته است بالای درخت و برای آقا دست تکان می‌دهد، آقا هم دست تکان می‌دهد. دختر بچه کنار خیابان از همان دور با آن دستی که در دست مادر نیست، دست تکان می‌دهد، آقا هم دست تکان ... زنی بچه به بغل از بالای پشت بام دست تکان می‌دهد، آقا هم دست ... پیرمردی رنجور با کلاه پشمی بر سر از پشت داربست‌ها مظلومانه دست تکان می‌دهد، آقا هم ... همه دست تکان می‌دهند و آقا هم به این سو و آن سو نگاه می‌کند و برای مردم دست تکان می‌دهد و این تکان‌ها تا از شیشه مینی بوس که بیرون می‌آید، مثل آینه کاری‌های حرم امام رضا هزار تکه می‌شود و هر تکه‌اش می‌شود سهم یکی از این مردم. تکه ای را زن بچه به بغل بالای پشت بام برمی‌دارد. تکه‌ای سهم پیرمرد مظلوم پشت داربست می‌شود و خنده را به لبش می‌نشاند. تکه‌ای را دختر بچه معصوم کنار خیابان بر می‌دارد و تکه‌ای هم به جوان بالای درخت می‌رسد اما ظاهراً او را قانع نمی‌کند، چون در طول مسیر چند بار او را می‌بینم که می‌دود و چند متر جلوتر دوباره از درختی بالا می‌رود و وقتی مینی بوس می‌رسد، باز دست تکان می‌دهد.

در نگاهش عمیق شدی. باغی وسیع که در بارش یکریز باران شسته شده باشد. او نیز چون تو شب را با گریستن به صبح رسانده بود.