بریده‌های کتاب 𝑺.𝑴𝒐𝒌𝒉𝒕𝒂𝒓𝒊

فراموشت خواهم کرد؛ یادم کن تو هم گاهی شبی در خلوت جنگل به حمدو قل هواللهی!

رهایم کرده دنیا مثل یوسف در ته چاهی شنیده بودم و دیدم که چاهی خانه ماهی

زین همرهان سست عناصر دلم گرفت ....

مخالف طلبگی نیستم. حرفم با پسرم اینه که اگر تونستی توی حوزه استاد اخلاق و تزکیه پیدا کنی برو. اگر نتونستی یا نبود درس خالی به‌کار نمی‌آد. درس‌ها رو خودمم می‌تونم یادت بدم. علم همه‌جا هست. استاد راه پیدا نمی‌شه.

آدم هرچقدر هم اهلِ‌معنا بشود باز یک‌پایش توی زمین است. کنار مردم ساده، کنار دوست‌داشتنی‌های کوچک."

آدم هرچقدر هم اهلِ‌معنا بشود باز یک‌پایش توی زمین است. کنار مردم ساده، کنار دوست‌داشتنی‌های کوچک."

روز اول رمضان، برایش پیام گذاشتم: احمد عینی، کجایی؟! امروز، اول رمضانه، باید روزه بگیری. چرا جواب نمی‌دی؟! چرا پیام‌هام رو نمی‌خونی؟! شاید جات رو عوض کرده‌ای؟! یه خبری بده. نگرانت‌ام!

مردم همه چیز رو فراموش می‌کنند و با فراموش کردن به زندگی ادامه میدن اما افکار آدمها همیشه موندگارن درست مثل امواجی که روی ساحل اثر می‌گذارند.

هلیا، طعم تلخ پوست آن انارها یادت هست؟ گرگ‌ها کنار رودخانه چراغ افروخته بودند. تو از صدای غربت، از فریادِ قدرت، و از رنگ مرگ می‌ترسی؟ هلیا! برای دوست داشتن هر نَفَس زندگی، دوست داشتن هر دم مرگ را بیاموز و برای ساختن هر چیز نو، خراب کردن هر چیز کهنه را و برای عاشق عشق بودن، عاشق مرگ بودن را...

به فکر هیچ کسی جز خودت مباش ای دل که خودشناسی تو جز خداشناسی نیست دل از سیاست اهل ریا بکن، خود باش هوای مملکت عاشقان سیاسی نیست

رسیده ام به خدایی که اقتباسی نیست شریعتی که در آن حکم ها قیاسی نیست خدا کسی است که باید به دیدنش بروی خدا کسی که از آن سخت می هراسی نیست

اگر مرا پرنده آفریده اند چرا قفس بسازم و در بند آشیان باشم اگرچه ریشه در این دشت بسته ام، باید به جای خاک گرفتار آسمان باشم من از نزاع دلم با خودم خبر دارم چگونه با دو ستم پیشه مهربان باشم نه او به خاطر من می‌تواند این باشد نه من به خاطر او می‌توانم آن باشم