بریده‌های کتاب parya

«من می تونم با مرده ها حرف بزنم...بله ،درست خوندید!»

دختر در اتاق دربسته می ماند و انتظار می کشد.دیگر نمی‌داند در انتظار چه کسی یا چه چیزی است.چیزی،کسی... او تنها تر از آن است که بشود تصور کرد.

من همیشه مجبورم به داستان ها فکر کنم،وگرنه دنیا برایم تحمل ناپذیر میشود.

او کله شق تر از این است که بمیرد و من کله شق تر از آن که به او اجازه بدهم

دلم میخواهد بخندم و بخندم و بخندم تا توی اشک هایم حل شوم:)

«زمان، بیماری و مرگ همه‌چیز رو می‌دزدن. چرا ما بخشی از اون‌ها رو پس نگیریم؟»

آروم باش،میزارم بیایی بیرون؛اما الان نه.

. احساس عجیبی است که در فضایی کوچک بین آدم‌هایی باشم که روحشان خبر ندارد چه‌چیزهایی را پشت‌سر گذاشته‌ام.