بریده‌های کتاب نرگس کلانتر

در روزگاران قدیم، انسان در خونریزی عدالت می جست و با وجدانی آرام دشمنانش را می کشت. اما در عصر ما با وجودی که می دانیم خونریزی کاری زشت است اما با نیروی تمام به این کار مبادرت می ورزیم، کدام یک بدتر است؟

به قول یکی از همین احمق های یونان، افکار جدی را باید گذاشت برای فردا.

هیچ خوشی ای را نمی توان پیدا کرد که حاصل از نوعی جهل نباشد!

می دانی که زبان جدید در دنیا تنها زبانی است که واژگان آن همه ساله کمتر می شود؟ مگر متوجه نیستی که تمام هدف زبان جدید، تنگ کردن حیطه ی اندیشه است؟ در پایان جرم اندیشه امری محال خواهیم ساخت، چون واژه ای برای بیان آن در میان نخواهد بود. هرگونه مفهوم مورد نیاز تنها با یک واژه بیان خواهد شد. معنای آن کاملا مشخص شده و تمام معانی فرعی حذف می شود و به دست فراموشی سپرده می‌شود.

اگر آیندگان مانند اکنونیان باشند که به او گوش نخواهند داد و اگر توفیری داشته باشند آن وقت دیگر نگرانی اش بی معنی می شود.

"من هرگز دریا را ندیدم ولی می دانم همانند صحراست و کسی که نسبت به آن بی اعتنا باشد او را هلاک می کند"

من به شدت به چنین افرادی غبطه می خورم، چون احمق هستند.

اصلا یادم رفته بود که نفسم را حبس کرده بودم (😶؟!)

استرایک عادت داشت که نقش باستان شناس را در میان ویرانه های خاطرات عذاب آور آدم ها بازی کند.