بریده‌های کتاب Narges

همیشه وقتی احساساتی پیچیده مان را در قالب کلمه ها بیان می کنیم، احمقانه به نظر می رسند. چنین احساساتی را نباید به زبان آورد. فقط باید حس کرد و با آنها کنار آمد.

زندگی بدون عشق خیلی تلخ است... خیلی پوچ و تو خالی... و هیچ چیز بد تر از این پوچی نیست.

دنیای فراموش شده ی بیرون، پر از قصه های زمین و دریاست.

وقتی عشق یا غمی عمیق، قلب کسی را فرا می گیرد، قدرتی شگرف پیدا می کند.

آنجا نیز مانند همه ی جنگل ها پر رمز و راز به نظر می آمد؛ راز و رمز هایی که بدون گشت و گذار میان جنگل، آشکار نمی شدند؛ چرا که بازوان سبز درختان آنها را از نگاه عابرین پوشیده نگه می داشتند.

الیزابت با بغض گفت: «همه چیز تمام می شود خانم شرلی!» آنی با خوشحالی گفت: «بهتر است امیدوار باشیم که چیز های جدیدی شروع می شود.»

خوشحالم که در دیروز زندگی نمی کنم... فردا خیلی قشنگ تر به نظر می آید.

گاهی اوقات روزگار بیش از آنچه به من پرداخته، از من گرفته. حالا قصد دارم همه ی طلب هایم را از او پس بگیرم.

خیلی خوب است که کسی حرف های آدم را بفهمد.

الان زندگی مثل فنجانی پر از خوشی است که به لب‌هایم نزدیک کرده‌ام، ولی حتما کمی تلخی هم دارد... همه ی فنجان ها همین طورند. این تلخی یک روز زیر زبان من هم می‌آید. فقط امیدوارم موقع چشیدنش مقاومت و شجاعت داشته باشم. و امیدوارم از اشتباه خودم ناشی نشده باشد.

آنی گفت: «تا به حال دقت کرده ای وقتی مردم می گویند که وظیفه خودشان می دانند مسئله ای را بیان کنند، باید منتظر شنیدن جمله های انتقاد آمیز باشی؟ چرا هرگز هیچ کس وظیفه ی خودش نمی داند مسائل خوشایندی را که درباره ات شنیده به گوشَت برساند؟