بریده‌های کتاب وایولت

قلبش مانند بال زدن‌های هراسان یک کبوتر به تپش افتاده بود. کما اینکه این حجم از تپش برای ترس و وحشتی که آن لحظه وجودش را پر کرده بود بسیار ناچیز بود.

فاطیما به گریه افتاد و گفت:《چطور می‌تونم با این همه خطراتی که هست، ناامید و نگران نباشم؟! منم... منم دلم می‌خواد بزرگ شدن بچمو ببینم! اولین قدم‌هاش، اولین کلمه‌هایی که میگه..! مثل همه مادرا!

نفس عمیقی کشید و خودش را رها کرد، اما این تسلیم شدن ابداً از سر ضعف و درد نبود. حتی حاصل خستگی یک جنگ سخت با یک ارتش کامل از جنهای جنگلی نبود که او را از پای انداخته بود بلکه حاصل ناامیدی بود. همان ناامیدی ای که قادر است قدرتمندترین‌ها را به ضعیف ترین ها تبدیل کند و در غایت ضعف بشکند. یک شیطان حقیقی که با ورود به قلب، تاریکی واقعی را به همراه دارد.

وقتی اما میاد تو جمله، کل حرف‌های قبل از خودش رو بی‌اعتبار می‌کنه. -پارسیس-

در این جور مواقع، اگر نه تنبیهی باشه و نه درس عبرتی، از روز بعد هر کس هر جا که دلش بخواد سرخود تصمیم‌گیری می‌کنه و کلمه فرمانده بی معنی میشه. -صوفیا-

مصلحت‌بینی همان اصل اساسی‌ای بود که خفقان همیشه همه چیز را فدای آن می‌کرد و امروز مصلحت در حفظ فرماندهانی بود که در میدان نبرد صاحب قدرت بیشتری بودند.

تصور میکنم عشق مَرَضیه که همه ناممکن ها رو ممکن میکنه و منم بهش مبتلا شدم...! یعنی راهی برای خلاصی از این مرض وجود داره؟! -صوفیا-

شاید عشق، اون جنبه ای از حیاته که همه موجودات رو به هم وابسته نگه داشته. و شاید این عشق همون حس مشترکیه که میتونه موجودات مختلف رو کنار هم نگه داره. انسان، جن، پری ،گیاهان، حیوانات، پرنده ها و حتی تمام آن موجوداتی که ناشناخته باقی ماندند. -دفترچه یاداشت مرموز/نویسنده احتمالی:صوفیا-

بردیا دوباره شانه های او را گرفت و در چشم هایش خیره شد و خیلی جدی گفت:《میخوام یه رازی رو بهت بگم پسرم؛ چیزی به اسم مرگ وجود نداره...》 آریا لبخندی زد و گفت:《همه همینو میگن ولی هیچکس نمیگه اگه چیزی به اسم مرگ وجود نداره پس این اتفاقی که برای همه موجودات میفته چیه؟ پس چرا همه اینقدر ازش میترسن...؟!》 بردیا پاسخ داد:《تو میتونی بهش به چشم یه جور تکامل نگاه کنی. چیزی شبیه به اتفاقی که برای ژولیت افتاد، البته در مراتب بالاتر و قاعده مندتر از اون...》

《به لرزیدن و نلرزیدن دل من ربطی نداره، شیرین جان! سخت بود، نفس‌گیر بود، کشنده بود و تلخ، تلخ‌تر از زهر... اما تونستم با قلبم کاری کنم که حقیقتی رو که ذهنم بارها و بارها براش تکرار کرده بود، قبول کنه!》 شیرین لبخند غمگینی بر لب نشاند:《و ذهنت پیروز شد و الان هفت ساله که قلبت رو برای هميشه خاموش و ساکت توی سینه‌ات نگه داشتی؟》

بین اعتماد و باور فاصله زیادیه. وقتی کار به جاهای سخت بکشه، خواهی دید که نگرانیش برای جونتون بر تمام احساسات و عقلش غلبه می‌کنه... دیر یا زود این رو به چشم می‌بینی! -هورسا-

اونطوری نگاهم نکن... خیال کردی چون چنین ظاهر به اصطلاح مغروری دارم، قرار نیست این حرف‌ها رو بزنم؟ من از اعتراف کردن به تمام حقایق هیچ ابایی ندارم.‌.. -هورسا-

اما من رو هم نابود کرد... تمام زندگی‌ام رو! فکرش رو هم می‌کردی که خنثی‌کننده‌ی تمام سیاهی‌هایی که به وجود آوردی هم از وجود سیاه خودت به دنیا اومده باشه؟ -پروا-

《مثل اینکه علاوه‌ بر دیوونه بودن، باهوش هم هستی! یه ربات دیوونه‌ی باهوش! برای اینکه ثابت کنی باهوشی، نیاز به جرات نیست، با حماقت خیلی راحت‌تر می‌تونی ثابت کنی.》 《ترجیح می‌دم با حماقت ثابت کنم که احمق نیستم.》

《با این که هیچ پرونده ی مشکل سازی نداری؛ اما بیش از اندازه میدونی آقای کرادن. این خوب نیست.》 چشمان مشکی اش از شرارت صحبت می.کند.《کسی که زیاد می‌دونه، همیشه سرش در خطره! چرا توی تمام ربات‌ها تو طرز فکر متفاوتی داری؟》 《چون مخلوق نباید همنشین خالق باشه وگرنه همه چی رو یاد می گیره.》 《خودت میدونی آخر کارت چیه، پس سختش نکن.》