بریده‌های کتاب وایولت

-این همون گله؟ اما آریا هر چقدر سعی کرد نتوانست جوابی بدهد. از خجالت داشت آب می شد هیچ وقت فکرش را هم نمی کرد نگه داشتن آن شاخه گل باعث شود روزی میان عقل و احساسش گیر کند. چند لحظه بعد تینا برگشت و در حالی که شیطنت از چشم های سبزش می بارید با بی رحمی تمام گفت:《زود باش بگو برای چی نگهش داشتی؟》 با این سؤال، آریا حسابی جا خورد. هیچ جوابی هم نداشت که به او بدهد و قائله را ختم کند. انگار تینا بهتر از آریا حقیقت را می دانست اما میخواست اعتراف بگیرد و زجر اعتراف احساس را در چشمهای او ببیند.

من نمی‌خوام از وظیفه‌ای که دارم شونه خالی کنم اما تینا رو برمی‌گردونم. حالا خواهی دید پدر، خواهی دید! امروز همین که مطمئن شدم اون در دنیای مردگان نیست برام خبر خوبیه. فعلاً به همین خبر اکتفا می‌کنم! پ.ن: مهم نیست بقیه چی بگن... وایولت عاشق شیپ آریا و تینا بود:((((

شاید بتونی سرنوشت رو عوض کنی یا حداقل تلاشت رو بکنی، اما وظیفه ای که در قبال دیگران داری چی؟! پدربزرگت‌ مادربزرگت، سوده، دوستانت! آریا، تو وظیفه داری کمکشون کنی!

بهت اطمینان میدم هیچکس تو دنیا نیست که از سرنوشتش رضایت کامل داشته باشه، ولی وظیفه و سرنوشت دو تا مسئله متفاوت نسبت به همدیگه اند. -بردیا- پ.ن: لحن آرامش‌بخش این پدر🛐🛐🛐🛐

من زیر بار این سرنوشت نمی‌رم! من اصلا به این مزخرفات اعتقاد ندارم! من برش میگردونم پدر... مطمئن باش...! اینو به اونام بگو! -آریا-

تو فقط یه بزدلی که با این حرف‌ها می‌خوای پشت سر مردمت قایم بشی. بهتره تا وقت دارین به اندازه کافی چاله حفر کنین، وگرنه ما برای جشن پیروزی امشب زغال اضافه میاریم! -سروش-

بائوباب فوراً خم شد و دست روی زانوی خود گذاشت و فریاد زد:《با خشکیدن یک پادشاه، کل پادشاهی نمی‌خشکه.》

سروش نیز قدمی جلو آمد و ضمن بالا بردن شمشیرش براق شد:《کسی که آتش جنگ رو روشن می کنه عواقبش رو هم می پذیره!》

کاظم:《نتیجه‌ای که این جنگ تا همین الان برای هر دو طرف به بار آورده، باید درس عبرت خوبی برای شماها باشه که بفهمید جنگ هیچ وقت هیچ منفعتی برای هیچکس نداره!》 بائوباب در پاسخ او نعره زد:《شماها با کشتن پادشاه راهی برای صلح باقی نذاشتین!》

دلم می‌خواست از کسی درباره‌ی خودم پرس‌و‌جو کنم. اما هیچکس نبود. مجبور بودم جواب سوالم را خودم بدهم‌. خودم باید درباره‌ی خودم اظهارنظر می‌کردم. باید یک بار دیگر خودم را مرور می‌کردم. -مجید-

خیلی به معنی گذشته و حال فکر کرده‌ام. گمان می‌کنم گذشته چیزی است که از تو دور شده. روی تو هیچ اثری ندارد. تمام شده و رفته اما حال یعنی چیزی که با آن درگیری، چیزی که حسش می‌کنی و نمی‌دانی آخرش چه می‌شود‌. -مجید-

مرد جوان در پاسخ رجز خوانی پادشاه گفت: 《امروز و در همین مکان کاری باهات میکنم که اسم این انسان خاکی تا ابد کابوس همه نباتات بشه.》

اما فرار کردن مثل همیشه چاره‌ای نبود که بتوان تا ابد به آن متوسل شد!