بریده‌ کتاب‌های mskrgrr

یاد پدر افتادم که می‌گفت(( نه با کسی بحث کن، نه از کسی انتقاد کن. هرکی هرچی گفت بگو حق با شماست و خودت را خلاص کن. آدم‌ها عقیده‌ات را که می‌پرسند، نظرت را نمی‌خواهند؛ می‌خواهند با عقیده خودشان موافقت کنی. بحث کردن با آدم‌ها بی‌فایده است.))

وقتی فراموشی گرفتم، سیزده سال از زندگی‌ام را گم کردم. باید جای خالی این خاطرات را با اطلاعاتی که از بقیه می‌گیرم پر کنم. ولی هرکس نسخه متفاوتی از من را به یاد دارد؛ مامان، بابا، دوستانم، بچه های مدرسه، حتی دختر ماست بستنی. اصلا شاید خانم های مسئول ناهارخوری، مرا از همه بیشتر بشناسند. حرف چه کسی را باور کنم؟

در روشنایی روز می‌دانیم آنچه که رفت، رفته است، اما در شب فرق می‌کند‌. هیچ‌چیز تمام نمی‌شود، نه مرگ، نه سوگواری. مردگان تکرار می‌شوند، مثل مست‌های بی دست‌و‌پا کج‌کج تلوتلو می‌خورند از میان درهایی که ما در خواب برای‌شان گشوده‌ایم. این مهمان های پریشان‌گو، هیچ‌گاه دلخواه نبوده‌اند، حتی آن‌هایی که بیشتر از همه دوست‌شان داریم، مخصوصاً آن‌هایی که بیش از همه دوست‌شان داریم، برمی‌گردند از جایی که ما با شتاب انداخته بودیم‌شان: از زیر خاک، از زیر آب، به ما چنگ می‌زنند، به ما چنگ می‌زنند. ما ول نمی‌کنیم.

شاید این کلیشه‌ای بنظر برسه، اما تو در نهایت با افرادی ملاقات می‌کنی که مقدر شده ببینیشون، هر اتفاقی هم که بیوفته اگه قرار باشه با اون در ارتباط باشی زمان اینو نشون میده.

شهر هایی چون فیلیس بسیارند که از نگاه همگان می‌گریزند، به جز نگاه کسی که با حیرت به آنها می‌نگرد.

ما بیشتر زیسته‌ایم ولی با دقتی کمتر و با جملاتی کوتاه‌تر. ما بیشتر سفر می‌کنیم، سریعتر، دورتر، ولی به جای خاطره با خود عکس می‌آوریم.

مامان می‌گفت تراژدی ای که خیلی ازت دوره، نمی‌تونه تراژدی ((تو)) باشه.

بسوزد ریشه کسانی که می‌گویند مذهب آمده تا به انسان قناعت بدهد، در حالی‌که همه انبیاء آمده‌اند تا به انسان بگویند که به دنیا که هیچ، حتی به بهشت هم قانع نشود.

همه فرعونیم، فقط مصرهای ما کوچک و بزرگ می‌شود.

زهد به نیت نیاز دارد. اگر بدون نیت باشد زهد نیست بلکه حسرت داشتن است در نداری.

تو رهایی از خلق را رهایی دانستی؛ ولی جز این نیست که رهایی وقتی کامل می‌شود که شانه‌هایت را برای کشیدن بار مردم پایین بیاوری.

فقیر بودن و شاد بودن، آسان نیست. ثروت شادی نمی‌آورد و البته فقر هم شادی را از بین نمی‌برد. منشا شادی بیرون از انسان نیست که با سروسامان دادن به بیرون از خود آن را خلق کند یا از دستش بدهد.

فقر، فخر است؛ ولی تا وقتی انتخاب شود و اظهار نشود. وقتی که اظهار شود، هم فقر است و هم ضعف.